مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۰۸ – مُنازَعَتِ امیرانِ عَرَب با مُصْطَفی عَلَیْهِ السَّلام که مُلْک را مَقاسَمَت کُن با ما تا نِزاعی نباشد و جواب فرمودنِ مُصْطَفی عَلَیْهِ السَّلام که من مامورم در این اِمارَت و بَحثِ ایشان از طَرَفین

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

روزی سران عرب با خشم نزد پیامبر رفته و می‌گویند: اگر تو خود را از جانب خدا امیر می‌دانی ما هم امیریم پس به امارت ما کاری نداشته باش. پیامبر رو به آنها می‌گوید امارت من حقیقی و برای شما مجازی است. آنها قانع نشده و به مشاجره ادامه می‌دهند که ناگهان باران شدیدی در میگیرد و سیلی راه می‌افتد و مردم هراسان شیون می‌کنند. پیامبر رو به آنان می‌گوید حال وقت تمیز حق از باطل است. اگر راست میگویید جلوی سیل را بگیرید که شهر را نبرد. امیران عرب نیزه‌هاشان را در میان سیل می‌افکنند تا با افسون جلوی آن را بگیرند اما عاجز و ناکام می‌مانند. آنگاه پیامبر شاخه‌ای کوچک در میان سیل می افکند و سیل ناگهان تغییر مسیر داده و مردم نجات میابند.

این حکایت در تبیین تفاوت بین حکومت واقعی و صوری و اینکه مجادله و مناقشه لفظی مبین حق و باطل نیست و باید به طور عینی و شهودی حق و باطل را آشکار کرد بیان شده است.