مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۰ – مَلامَت کردنِ مَردمْ شخصی را که مادرش را کُشت به تُهْمَت

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

روزی شخصی مادر خود را با ضربات چاقو و مشت کُشت. فردی به او گفت که تو خیلی بدذات هستی که چنین کاری کردی و حقی که مادرت بر گردن تو داشت را فراموش کردی. بگو چرا مادر خود را کشتی؟ ای بد اخلاق مگر او چه کار کرده بود؟ او گفت که مادرم کاری کرد که بسیار عار و ننگ بود و من او را کشتم زیرا خاک پوشاننده عیب او است. آن فرد گفت که تو باید آن مردها را می کشتی، مرد گفت که در این صورت باید هر روز یک مرد را می کشتم. برای همین او را کشتم تا نخواهم خون دیگران را بریزم. گلوی او را بِبُرَم بهتر از این است که گلوی دیگران را بِبُرَم.
در ادامه مولانا از این حکایت نتیجه گیری می کند:
آن مادر بد خاصیت در واقع نَفس تو است که هر فسادی از سوی آن ایجاد می شود. تو باید او را بکُشی وگرنه به خاطر آن باید هر لحظه یک نفر دیگر را متهم کنی و از بین ببری. این دنیای به این خوبی به خاطر آن نفس بر تو تنگ شده است و به خاطر آن با خداوند و بقیه در جنگ هستی. اگر نَفس خود را بکُشی، از هر بهانه گیری نجات پیدا خواهی کرد و هیچ دشمنی برای تو در دنیا وجود نخواهد داشت.