مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴ – اِلْتماس کردنِ هَمراهِ عیسی عَلَیْهِ السَّلام، زنده کردنِ استخوان‌ها از عیسی عَلَیْهِ السَّلام

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

ابلهی روزی همراه عیسی علیه السلام شد و در راه تعدادی استخوان در گودالی عمیق دید. آن شخص به عیسی گفت که آن نامی که به وسیله آن مردگان را زنده می کنی به من هم بیاموز تا نیکی کنم و به استخوان ها جان ببخشم. عیسی گفت که ساکت شو که آن کار تو نیست و لایق آن نمی باشی. زیرا این کار نیاز به نَفَسی دارد که از باران پاک تر باشد و از فرشته ها درک بیشتری داشته باشد. سالهای زیادی باید بگذرد تا دَم کسی از تیرگی پاک شود و امین مخزن آسمانها شود. فرض کنیم که تو عصای موسی هم داشته باشی ولی دستهای موسی را که نداری. آن فرد گفت که اگر من اَسرار بلد نیستم، تو آن را بر استخوان ها بخوان. حضرت عیسی خطاب به خداوند گفت که راز این کار چیست و چرا این فرد نادان اِصرار می ورزد؟ چرا این آدم بیمار غم خود را ندارد؟ او تن مرده خود را رها کرده و به دنبال دیگر مردگان است. خداوند پاسخ داد که اگر بدبخت به دنبال بدبختی است، این خار وجودش سزای تخم خاری است که کاشته است. اگر کسی تخم خار در دنیا بکارد، انتظار نداشته باشید که او را در گلستان پیدا کنید. چنین شخصی اگر گُلی در دست بگیرد، برایش مثل خار خواهد بود و اگر به دنبال یار باشد، به مار مبتلا خواهد شد.