مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۳ – تَشْبیهِ مُغَفلَّی که عُمر ضایِع کُند و وَقتِ مرگْ در آن تَنگاتَنگْ توبه و اِسْتِغْفار کردن گیرد به تَعْزیت داشتنِ شیعهٔ اَهْلِ حَلَب هر سالی در اَیّام عاشورا به دَروازهٔ اَنْطاکیّه و رسیدنِ غریبِ شاعر از سَفَر و پُرسیدن که این غَریوْ چه تَعْزیه است؟

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
مردم شهر حلب در روز عاشورا در کنار دروازه شهر جمع می‌شدند و از صبح تا شب به عزاداری و گرامی داشت واقعه کربلا می‌پرداختند و ظلمهایی که یزید وشمر بر خاندان پیامبر(ص)روا داشته بودند را برمی‌شمردند. زمانی در همین روز عاشورا شاعری به این شهر رسید و آن جمعیت عظیم را در حال شیون و زاری دید. وقتی پرس و جو کرد و از ماجرا آگاه شد، رو به ایشان گفت: ” این واقعه اندوهبار کی رخ داده است؟ چرا خبر این حادثه غمبار اینقدر دیر به اینجا رسیده است؟! اصلا گریه و ماتم بهر چیست؟! روح والای آن شهید راه حق یعنی حضرت سیدالشهدا از زندان دنیا رها شد و به عالم بالا متصل گشت و این رهایی شادی آفرین است نه ماتم زا! کسی که جوی آب را دیده باشد از عطای آب دریغ ندارد چه رسد به کسی که دریا را دیده باشد! پس اگر از مراتب عالیه آنان آگاه نیستید بروید و به حال خود گریه کنید که چیزی جز این عالم خاکی را نمی‌بینید و با ماتم بر او رستاخیز را انکار می‌کنید.