مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۰ – چَرب کردنِ مَردِ لافی لب و سَبْلَتِ خود را هر بامداد به پوست دُنْبه و بیرون آمدن میانِ حَریفانْ که من چُنین خورده‌ام و چُنان

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

فرد خوار و ذلیلی مقداری دنبه پیدا کرد و هر روز صبح سبیل خود را با آن چرب می‌کرد. او بعد از این کار به میان افراد ثروتمند می‌رفت و تظاهر می‌کرد که من غذای چرب و لذیذ خورده‌ام. دست خودش را به سبیلش می‌مالید و منظورش این بود که به سبیل من نگاه کنید. او چرب بودن سبیلش را گواهی برای صداقت و راستی خودش می‌دانست که من غذای چرب و شیرین خورده‌ام. ولی شکم او گواهی می‌داد و می‌گفت که لعنت بر دروغگویان و این لاف تو آتش بر ما زد و آن سبیل تو کَنده باد. اگر لاف و ادعای زشت تو نبود، یک انسان بخشنده به ما لطفی می‌کرد. اگر عیب خودت را نشان می‌دادی و ادعای بیجا نمی‌کردی، یک طبیبی برای او دارو می‌ساخت. خداوند گفته است که سر و گوش خودت را در راه باطل حرکت مده چون صداقت صادقان به نفع آنها است.