مولوی‌نامه – جلد اول – فصل اول: آداب و رسوم اخلاقی و اجتماعی – آفات زبان

ای زبان تو بس زیانی مر مرا/ چون تویی گویا چه گویم من تو را

ای زبان هم آتش و هم خرمنی/ چند این آتش درین خرمن زنی

در نهان جان از تو افغان می‌کند/ گرچه هرچه گوییش آن می‌کند

ای زبان هم گنج بی‌پایان تویی/ ای زبان هم رنج بی‌درمان تویی

هم صفیر خُدعۀ مرغان تویی/ هم انیس وحشت هجران تویی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *