مولوی‌نامه – جلد دوم – فصل چهارم: اعتصام به حبل الله

حبل اللّه؛ در اصطلاح مولوی ترک خودخواهی، و کف نفس از هوا و هوس و آزاد شدن از تعلقات شهوانی؛ و چنگ زدن به دستاویز حبل‌المتین ولایت یعنی تسلیم شدن و اتصال روحانی به انبیا و اولیا و مشایخ هدایت که به مقتضی لطف و رحمت الهی در هر عصر و زمان موجودند؛ و رشتۀ این فیض به امتداد شهور و دهور پیوسته است و تا قیام قیامت هیچ‌گاه قطع نخواهد شد؛ یعنی فضل کرم و رحمت الهی چنان مقدر فرموده است که هیچ عصر و زمانی از حجت روحانی خالی نباشد و رشتۀ نجات و سرمایۀ اصلاح نفوس بشری بدون فترت و انقطاع تا دامن رستاخیز کبری در هر وقت و زمان امتداد داشته باشد.

این خود مائیم که در چاه طبیعت و خلاب شهوات نفسانی اسیر خودخواهی و خودبینی و استکبار شده‌ایم و از تسلیم و عبادت استادان و راهبران طریق کمال و سعادت جاودانی ننگ و عار داریم.

یوسف حسنی تو، این عالم چو چاه/ وین رسن صبر است از امر اله
یوسفا آمد رسن برزن^[۱] تو دست/ از رسن غافل مشو بیگه شده است
حمد للّه کاین رسن آویختند/ فضل و رحمت را به هم آمیختند
تا ببینی عالم جان جدید/ عالم بس آشکار ناپدید
این جهان نیست چون هستان شده/ وان جهان هست بس پنهان شده
این‌که بر کار است بیکار است و پوست/ و آنکه پنهان است مغز و اصل اوست
نور حق بر نور حس راکب شود/ آنگهی جان سوی حق راغب شود
سوی حسنی رو که نورش راکب است/ حس را آن نور نیکو صاحب است
نور حس را نور حق تزیین بود/ معنی نور علی نور،این بود

***

عروة الوثقی است این ترک هوا/ برکشد این شاخ جان را بر سما

***

دست کورانه بحبل الله زن/ جز به امر و نهی یزدانی متن
چیست حبل اللّه، رها کردن هوا/ کاین هوا شد صرصری مرعاد را 

***

رها کردن هوا و هوس و تنیدن به امرونهی یزدانی، درواقع مقدمۀ اعتصام به «حبل اللّه» و چنگ در زدن به حلقۀ ولایت است؛ و بیعت ولایت در حقیقت چنان است که با روان اولیا آمیخته، و در روح با آن‌ها متحد، و لااقل مرتبط شده باشند؛ و همین آمیزش و پیوند معنوی است که سرمایۀ نجات و رستگاری بشر در دو جهان می‌گردد.

چون تو در قرآن حق بگریختی/ با روان انبیا آمیختی
هست قرآن حال‌های انبیا/ ماهیان بحر پاک کبریا
ور بخوانی و نیی قرآن‌پذیر/ انبیا و اولیا را دیده گیر

[۱] در زن: خ.