مولوی‌نامه – جلد اول – فصل چهارم: نغمۀ درون اولیا برای اصلاح نفوس و تجدید حیات بشر

۱۲-

اولیا را^[۱] در درون هم نَغمه‌هاست/ طالبان را زان حیات بی‌بَهاست

نشنود آن نغمه‌ها را گوشِ حِس/ کز سخن‌ها^[۲] گوشِ حِس باشد نَجس

نشنود نغمه‌ی پَری را آدمی/ کو بُوَد ز اسرار پریان اَعجَمی

گرچه هم نغمه‌ی پَری زین عالَم است/ نغمۀ دل برتر از هر دو دَم است

که پَری و آدمی زندانیند/ هر دو در زندان این نادانیند

کار ایشان است، زانسوی پری/ گرددت روشن چو جویی رهبری^[۳]
نغمه‌های اندرون اولیا/ اَوّلا گوید که ای اجزای لا

هین ز لای نفی سَرها بَرزنید/ زین خیال و وهم سر بیرون کنید^[۴]
ای همه پوسیده در کَون و فَساد/ جانِ باقیتان نَرویید و نَزاد

گر بگویم شَمه‌یی زان نَغمه‌ها/ جان‌ها سَر برزنند از دَخمه‌ها

گوش را نزدیک کُن کان دُور نیست/ لیک نَقلِ آن به تو دَستور نیست

هین که اسرافیل وَقتند اولیا/ مُرده را ز ایشان حیات است و نَما^[۵]
جان‌های مُرده اندر گورِ تن/ برجهد ز آوازشان اندر کفن
گوید این آواز، ز آواها جداست/ زنده کردن کار آواز خداست

ما بمُردیم و به کُلی کاستیم/ بانگ حق آمد همه برخاستیم

ای فَنا پوسیدگان زیرِ پوست^[۶]/ باز گردید از عَدَم ز آوازِ دوست

مُطلق آن آواز خود از شَه بُوَد/ گرچه از حُلقوم عَبدُالله بُوَد

یعنی آواز اولیا آواز خداست، و فعل ایشان فعل خداست؛ زیرا که جسمانیت اولیا در روحانیت مستهلک گشته؛ و وجود ایشان فانی در حق و متصل به حق شده است.

رنگ آهن، مَحو رنگ آتش است/ ز آتشی می‌لافَد و خامُش‌وَش است

شد ز رنگ و طَبع آتش مُحتَشَم/ گوید او من آتشَم من آتشم

هیزُم تیره حریف نار شد/ تیرگی رفت و همه اَنوار شد

[۱]  انبیا را: نیکلسون.

[۲]  ستم‌ها: نیکلسون.

[۳]  این بیت را چاپ نیکلسون ندارد.

[۴]  وین خیال و وهم یک‌سو افکنید: علاء الدوله و میرزا محمود.

[۵]  حیات است و حیا: نیکلسون.

[۶]  ای فناتان نیست کرده زیرپوست: خ.