مولوی‌نامه – جلد اول – فصل چهارم: اولیای خدا باران رحمت و کشتی نجات بشرند

۱۱- اولیا و مردان خدا صنفی از بشرند که برای نجات و رهبری باقی اصناف بشر خلق شده‌اند.

آب بهر آن ببارید از سماک/ تا پلیدان را کُند از خُبث پاک

***

خود غَرَض زین آب، جان اولیاست/ کو غَسول تیرگی‌های شماست

***

آب گفت آلوده را در من شتاب/ گفت آلوده که دارم شرم از آب

گفت آب، این شرم بی من کی رَوَد/ بی من، این آلوده زائل کی شود

ز آب هر آلوده کو^[۱] پنهان شود/ اَلحیاءُ یَمنَعُ الایمان^[۲] بُوَد

دل ز پایه‌ی حوض تن گِلناک شد/ تن ز آب حوض دل‌ها پاک شد

گرد پایه‌ی حوض دل گرد ای پسر/ هان ز پایه‌ی حوض تن می‌کن حَذَر

ای تن آلوده، به گِرد حوض گَرد/ پاک کی گردد برون حوض مَرد

پاک کو از حوض مَهجور اوفتاد/ او ز پاکی^[۳] خویش هم دور افتاد

پاکی این حوض، بی‌پایان بُوَد/ پاکی اجسام کم‌میزان بُوَد

زان‌که دل حوض است^[۴] لیک در کمین/ سوی دریا راه پنهان دارد این

پاکی محدود تو خواهد مَدَد/ ورنه اندر خَرج، کم گردد عَدَد

مقصود این است که دل مردان خدا، متصل و پیوسته به دریای فیض بی‌پایان الهی است؛ و بدین سبب است که در زدودن خباثت و تطهیر قلوب خلق؛ قدرت تصرف و فیض‌بخشی ایشان بی‌نهایت است.

هر وَلی را نوح کشتیبان شناس/ صحبت این خَلق را طوفان شناس

کم گُریز از شیر و اَژدَرهای نَر/ ز آشنایان و ز خویشان کُن حَذَر

در تَلاقی روزگارت می‌برند/ یادهاشان روزگارت می‌چَرند

و در اشاره به اولیای مستور و ابدال و جوانمردان پوشیده که ایشان را «رجال الغیب» می‌گویند گفته است:

شیر مَردانند در عالَم مَدَد/ آن زمان کَافغان مَظلومان رسد

بانگ مظلومان ز هرجا بشنوند/ آن طرف چون رَحمت حَق می‌دَوَند

آن سُتون‌های خَلَل‌های جهان/ آن طَبیبان مَرض‌های نَهان

مَحض مِهر و داوَری و رَحمتند/ همچو حق بی‌علت و بی‌رَشوتند

مهربانی شد شکار شیرمَرد/ در جهان دارو نجوید غیر دَرد

[۱]  گر: خ.

[۲]  بعضی جملۀ «الحیاء من الایمان» را از احادیث مرویة شمرده‌اند.

[۳]  او ز طهر: علاء الدوله و میرزا محمود.

[۴]  حوضی است: خ.