مولوی‌نامه – جلد دوم – فصل چهارم: لی مع الله وقت

نکتۀ دیگر این است که از قضیۀ «لنا مع الله حالات» و «مشاهدة الابرار بین التجلی و الاستتار» غافل نباید بود

بگفت احوال ما برق جهان است/ دمی پیدا و دیگر دم نهان است

در حدیث شریف نبوی است که «لی مع الله وقت لا یسعنی فیه ملک مقرب و لا نبی مرسل» اشاره به مقام استغراق جذبه و حالت محو و فنای وجود بشری در کانون نور ربوبی

آن‌چنان پرگشته از اجلال حق/ که در او هم رَه نباید آل حق
لا یَسَع فینا نَبی مُرسَل/ وَالمَلَک وَالروحُ اَیضاً فاعقِلوا

***

ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَ گشته‌یی/خویشتن در موج چون کف هِشته‌یی

لا شدی پهلوی الا خانه گیر/ این عجب که هم اسیری هم امیر
لی مَعَ الله وقت بود آن دم مرا/ لا یَسع فیهِ نَبی مُجتبی

آنچه دادی، تو ندادی، شاه داد/ اوست بس و اللهُ اَعلَم بِالرَشاد