مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۷۱ – بیانِ آن که فَتحْ طَلَبیدنِ مُصْطَفی صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ مکّه را و غیرِ مکّه را جِهَتِ دوستیِ مُلْکِ دنیا نبود، چون فرموده است الدُّنیا جِیْفَةٌ، بلکه به اَمْر بود
| ۳۹۶۲ | جَهدِ پیغامبر به فَتحِ مکّه هم | کِی بُوَد در حُبِّ دنیا مُتَّهَم؟ | |
| ۳۹۶۳ | آن کِه او از مَخْزَنِ هفت آسْمان | چَشم و دل بَر بَستْ روزِ اِمْتِحان | |
| ۳۹۶۴ | از پِیِ نَظّارهٔ او حور و جان | پُر شُده آفاقِ هر هفت آسْمان | |
| ۳۹۶۵ | خویشتن آراسته از بَهرِ او | خود وِرا پَروایِ غیرِ دوست کو؟ | |
| ۳۹۶۶ | آن چُنان پُر گشته از اِجْلالِ حَق | که دَرو هم رَهْ نَیابَد آلِ حَق | |
| ۳۹۶۷ | لا یَسَعْ فینا نَبیٌ مُرْسَلُ | وَالْمَلَکْ وَ الرّوحُ اَیْضًا فاعْقِلوا | |
| ۳۹۶۸ | گفت ما زاغیم، هَمچون زاغْ نه | مَستِ صَبّاغیم، مَستِ باغْ نه | |
| ۳۹۶۹ | چون که مَخْزَن‌هایِ اَفْلاک و عُقول | چون خَسی آمد بَرِ چَشمِ رَسول | |
| ۳۹۷۰ | پس چه باشد مکّه و شام و عِراق | که نِمایَد او نَبَرد و اِشْتیاق؟ | |
| ۳۹۷۱ | آن گُمان بر وِیْ ضَمیرِ بَد کُند | کو قیاس از جَهْل و حِرصِ خَود کُند | |
| ۳۹۷۲ | آبگینه‌یْ زَرد چون سازی نِقاب | زَرد بینی جُمله نورِ آفتاب | |
| ۳۹۷۳ | بِشْکَن آن شیشه‌یْ کَبود و زَرد را | تا شِناسی گَرد را و مَرد را | |
| ۳۹۷۴ | گِرْدِ فارِسْ گَرد سَر اَفْراشته | گَرد را تو مَردِ حَقْ پِنْداشته | |
| ۳۹۷۵ | گَرد دید اِبْلیس و گفت این فَرعِ طین | چون فَزایَد بر منِ آتش‌جَبین؟ | |
| ۳۹۷۶ | تا تو می‌بینی عزیزان را بَشَر | دان که میراثِ بِلیس است آن نَظَر | |
| ۳۹۷۷ | گَر نه فرزندِ بِلیسی ای عَنید | پَسْ به تو میراثِ آن سگ چون رَسید؟ | |
| ۳۹۷۸ | من نِیَم سگْ شیرِ حَقَّم، حَق‌پَرَست | شیرِ حَق آن است کَزْ صورت بِرَست | |
| ۳۹۷۹ | شیرِ دنیا جویَد اِشْکاریّ و بَرگ | شیرِ مَوْلی جویَد آزادیّ و مرگ | |
| ۳۹۸۰ | چون که اَنْدر مرگْ بینَد صد وجود | هَمچو پَروانه بِسوزانَد وجود | |
| ۳۹۸۱ | شُد هوایِ مرگْ طَوْقِ صادقان | که جُهودان را بُد این دَمْ اِمْتِحان | |
| ۳۹۸۲ | در نُبی فَرمود کِی قومِ یَهود | صادقان را مرگ باشد گنج و سود | |
| ۳۹۸۳ | هم‌چُنان که آرزویِ سود هست | آرزویِ مرگ بُردن زان بِهْ است | |
| ۳۹۸۴ | ای جُهودان بَهرِ ناموسِ کَسان | بُگْذرانید این تَمَنّا بر زبان | |
| ۳۹۸۵ | یک جُهودی این قَدَر زَهره نداشت | چون مُحَمَّد این عَلَم را بَر فَراشت | |
| ۳۹۸۶ | گفت اگر رانید این را بر زبان | یک یَهودی خود نَمانَد در جهان | |
| ۳۹۸۷ | پس یَهودان مال بُردند و خَراج | که مَکُن رُسوا تو ما را ای سِراج | |
| ۳۹۸۸ | این سُخَن را نیست پایانی پَدید | دستْ با من دِهْ چو چَشمَت دوست دید |
تعقیب
[…] مولانا مضمون این مطلب را در مثنوی (دفتر اول بخش ۱۷۱) به زیبایی به نظم آورده […]
[…] (دفتر اوّل بخش ۱۷۱ بیت ۳۹۶۷) و (دفتر چهارم بخش ۱۱۳ بیت ۲۹۵۹) و مؤلف اللؤلؤ المرصوع در ذیل این حدیث گوید: ((یذکره الصوفیّة کثیراً و لم ارمن نبّه علیه و معناه صحیح و فیه ایماءُ الی مقام الاستغراق باللقاءِ المعبّر عنه بالمحو والفناء)) اللؤلؤ المرصوع، طبع مصر، ص ۶۶٫ […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!