مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۷۲ – گفتنِ اَمیرُالْمؤمنین علی کَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ با قِرْنِ خود که چون خَدو انداختی در رویِ من، نَفْسِ مَن جُنْبید و اِخْلاصِ عَمَل نَمانْد، مانِعِ کُشتنِ تو آن شُد
| ۳۹۸۹ | گفت اَمیرُالْمؤمنین با آن جوان | که به هنگامِ نَبَرد ای پَهْلَوان | |
| ۳۹۹۰ | چون خَدو اَنْداختی در رویِ من | نَفْس جُنْبید و تَبَه شُد خویِ من | |
| ۳۹۹۱ | نیمْ بَهرِ حَق شُد و نیمی هوا | شِرکَت اَنْدر کارِ حَق نَبْوَد رَوا | |
| ۳۹۹۲ | تو نِگاریده‌یْ کَفِ مولیْستی | آنِ حَقّی، کردهٔ من نیستی | |
| ۳۹۹۳ | نَقْشِ حَق را هم به اَمْرِ حَقْ شِکَن | بر زُجاجه‌یْ دوستْ سنگِ دوست زَن | |
| ۳۹۹۴ | گَبْر این بِشْنید و نوری شُد پَدید | در دلِ او تا که زُنّاری بُرید | |
| ۳۹۹۵ | گفت من تُخمِ جَفا می‌کاشتم | من تو را نوعی دِگَر پِنْداشتم | |
| ۳۹۹۶ | تو تَرازویِ اَحَدخو بودهیی | بَلْ زَبانه‌یْ هَر تَرازو بودهیی | |
| ۳۹۹۷ | تو تَبار و اَصْل و خویشم بودهیی | تو فُروغِ شمعِ کیشَم بودهیی | |
| ۳۹۹۸ | من غُلامِ آن چراغِ چَشمْ‌جو | که چراغت روشنی پَذْرُفت ازو | |
| ۳۹۹۹ | من غُلامِ موجِ آن دریایِ نور | که چُنین گوهر بَر آرَد در ظُهور | |
| ۴۰۰۰ | عَرضه کُن بر من شهادت را که من | مَر تو را دیدم سَراَفْرازِ زَمَن | |
| ۴۰۰۱ | قُربِ پَنجَه کَس زِ خویش و قومِ او | عاشقانه سویِ دین کردند رو | |
| ۴۰۰۲ | او به تیغِ حِلْم چندین حَلْق را | واخَرید از تیغ و چندین خَلْق را | |
| ۴۰۰۳ | تیغِ حِلْم از تیغِ آهن تیزتَر | بَلْ زِ صد لشکر ظَفَر اَنْگیزتَر | |
| ۴۰۰۴ | ای دَریغا لُقمه‌یی دو خورده شُد | جوشِشِ فِکْرَت از آن اَفْسُرده شُد | |
| ۴۰۰۵ | گَندمی خورشیدِ آدم را کُسوف | چون ذَنَب شَعْشاعِ بَدْری را خُسوف | |
| ۴۰۰۶ | اینْت لُطْفِ دل که از یک مُشتِ گِل | ماهِ او چون می‌شود پَروین‌گُسِل | |
| ۴۰۰۷ | نان چو مَعنی بود، خورْدَش سود بود | چون که صورت گشت، اَنگیزد جُحود | |
| ۴۰۰۸ | هَمچو خارِ سَبز کُاشْتُر می‌خَورَد | زان خورِش صد نَفْع و لَذَّت می‌بَرَد | |
| ۴۰۰۹ | چون که آن سَبزیش رفت و خُشک گشت | چون هَمان را می‌خورَد اُشْتُر زِ دَشت | |
| ۴۰۱۰ | می‌دَرانَد کام و لُنجَش ای دَریغ | کان چُنان وَرْدِ مُربّی گشت تیغ | |
| ۴۰۱۱ | نانْ چو معنی بود، بود آن خارِ سبز | چون که صورت شُد، کُنون خُشک است و گَبْز | |
| ۴۰۱۲ | تو بِدان عادت که او را پیش ازین | خورده بودی ای وجودِ نازنین | |
| ۴۰۱۳ | بر همان بو می‌خوری این خُشک را | بعد ازان کامیخت مَعنی با ثَری | |
| ۴۰۱۴ | گشت خاکْ‌آمیز و خُشک و گوشت‌بُر | زان گیاه اکنون بِپَرهیز ای شُتُر | |
| ۴۰۱۵ | سخت خاکْ‌آلود می‌آیَد سُخُن | آبْ تیره شُد، سَرِ چَهْ بَند کُن | |
| ۴۰۱۶ | تا خدایَش باز صاف و خَوش کُند | او که تیره کرد، هم صافَش کُند | |
| ۴۰۱۷ | صَبر آرَد آرزو را نه شِتاب | صَبر کُن، واللّهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!