مولوی‌نامه – جلد اول – فصل چهارم: اولیا اطفال حقند ای پسر

۱۵- پانزدهمین خصیصه از خصایص اولیای خدا به گفتۀ مولوی این است که اولیاء اطفال حقند؛ یعنی در تحت تربیت و حضانت خاص حقند؛ و آزردن ایشان چنان است که فرزندان عزیز پدر و مادری غیور مهربان را آزار رسانده باشند؛ شک نیست که پدر و مادر انتقام خواهند کشید.

این سخن از شبلی[۱] معروف است که گفت «الصوفیة اطفال فی حجر الحق»؛ یعنی صوفیان کودکانند که در آغوش حضانت حق پرورش می‌گیرند؛ پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نیز اصحاب خود را فرزندان خود می‌خواند «انما انا لکم مثل الوالد». و در روایت دیگر داریم که فرمود «انا و علی ابوا هذه الامة».

گفت پیغمبر شما را ای مِهان/ چون پدر هستم شفیق و مهربان

و در حدیث نبوی دیگرست که «الخلق کلهم عیال الله فاحبهم الی الله احبهم لعیاله».

ما عیال حضرتیم و شیرخواه/ گفت اَلخَلقُ عِیالٌ لِلاِله

***

هم‌چنین از پشه گیری تا به فیل/ شد عِیالُ الله و حَق نِعمَ المُعیل

مولوی هم اولیای حق را اطفال حق می‌خواند؛ در اوایل دفتر سوم مثنوی شریف ذیل حکایت «خورندگان پیل بچه» می‌گوید:

اولیا اطفال حقند ای پسر/ غایبی و حاضری بس باخبر

غایبی مندیش از نقصانشان/ کو کشد کین از برای جانشان

از برای امتحان خوار و یتیم/ لیک اندر سِر مَنَم یار و ندیم

پشت‌دار جمله عصمت‌های من/ گوییا هستند خود اجزای من

هان و هان این دلق‌پوشان منند/ صد هزار اندر هزار و یک تنند

[۱]  جعفر بن یونس خراسانی از اعاظم صوفیۀ قرن ۳-۴ هجری است؛ در بغداد می‌زیست؛ از سید الطایفة جنید بغدادی تربیت یافت، با حلاج نیز صحبت داشت؛ در ذی‌الحجه ۳۳۴ ه‍.ق. فوت و در مقبرۀ خیزران دفن شد.