مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲ – قِصّهٔ خورَندگانِ پیل بَچه از حرص و تَرکِ نصیحَتِ ناصِح

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

گروهی مسافر به هند رسیدند و از فرط گرسنگی قصد کردند حیوانی شکار کرده و بخورند. اما همان لحظه با مردی دانا روبه رو شدند که با دلسوزی به آنها گفت: در این سرزمین گله‌های فیل بسیار وجود دارد ولی مبادا آنها را شکار کنید چرا که فیلها بوی بچه خود را به خوبی تشخیص می‌دهند و در آن صورت گرفتار انتقام او خواهید شد. پس از رفتن پیرمرد، کم کم گرسنگی بر جمع غالب شد و همان دم بچه فیل فربه‌ای را دیدند و بیدرنگ آن را شکار کردند و خوردند. ولی از میان آن جمع فقط یک نفر توانست بر هوای نفس خود غلبه کند و از گوشت بچه فیل نخورد. آن جمع به خواب رفت اما آن مرد بیدار ماند. درین حال فیلی خشمگین آمد و پس از بوییدن دهان آن مرد او را رها کرد و بسوی جمع خوابیدگان رفت و از بوی دهان آنها فهممید که آنها قاتل فرزندش هستند و بلافاصله همه آن جمع را به هلاکت رساند.