غزل ۱۱۷۴ مولانا
| ۱ | مرا می‌گفت دوش آن یارِ عَیّار | سگِ عاشقْ بِهْ از شیرانِ هُشیار | |
| ۲ | جهان پُر شُد مَگَر گوشَت گرفته‌‌‌ست؟ | سگِ اَصْحابِ کَهْف و صاحِبِ غار | |
| ۳ | قَرینِ شاه باشد آن سگی کو | برایِ شاه جویَد کَبْک و کفتار | |
| ۴ | خُصوصاً آن سگی کو را به هِمَّت | نباشد صیدِ او جُز شاهِ مُخْتار | |
| ۵ | بِبوسَد خاکِ پایَش شیرِ گَردون | بِدان لب که نَیالایَد به مُردار | |
| ۶ | دَمی می‌خور دَمی می‌گو به نوبَت | مَدِه خود را به گفت و گو به یک بار | |
| ۷ | نه آن مُطرب که در مَجْلِس نِشینَد | گَهی نوشَد گَهی کوشَد به مِزْمار؟ | |
| ۸ | مَلولانْ باز جُنبیدن گرفتند | هَمی جنگند و می‌لَنْگند ناچار | |
| ۹ | بِجُنبان گوشه زَنجیرِ خود را | رَگِ دیوانگیشان را بِیَفْشار | |
| ۱۰ | مَلولِ جُمله عالَم تازه گردد | چو خندان اَنْدَرآید یارِ بی‌یار | |
| ۱۱ | اَلِفْتُ السُّکْرَ اَدْرِکْنی بِاِسْکار | اَیا جاری اَیا جاری اَیا جار | |
| ۱۲ | وَ لا تَسْقِ بِکاساتٍ صِغارٍ | فَهذا یَوْمُ اِحْسانٍ وَ ایثار | |
| ۱۳ | وَ قاتِلْ فی سَبیلِ الْجُودِ بُخْلًا | لِیَبْقی مِنْکَ مِنْهاجٌ وَ آثار | |
| ۱۴ | فَقُلْ اِنّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا | وَ نَحْنُ الْماءُ لا ماءٌ وَ لا نار | |
| ۱۵ | وَ سیمائی شَهیدٌ لی بِاَنّی | قَضَیْتُ عِنْدَهُم فِی الْعِشْقِ اَوْطار | |
| ۱۶ | وَ طیبُوا وَ اسْکَروُا قَوْمِی فَاِنّی | کَریمٌ فِی کُروْم الْعَصْرِ عَصّار | |
| ۱۷ | جُنُونٌ فی جُنُونٍ فی جُنُونٍ | تُخَفِّفْ عَنْکَ اَثْقالًا وَ اَوْزار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!