غزل ۱۲۱۲ مولانا
| ۱ | دست بِنِه بر دِلَم از غَمِ دِلْبَر مَپُرس | چَشمِ من اَنْدَرنِگَر از میْ و ساغَر مَپُرس | |
| ۲ | جوشِشِ خون را بِبین از جِگَرِ مومنان | وَزْ سِتَم و ظُلمِ آن طُرّهٔ کافَر مَپُرس | |
| ۳ | سِکّهٔ شاهی بِبین در رُخِ هَمچون زَرَم | نَقْشْ تمامی بِخوان پَس تو زِ زَرگَر مَپُرس | |
| ۴ | عشقْ چو لَشکر کَشید عالَمِ جان را گرفت | حالِ من از عشقْ پُرس از منِ مُضْطَر مَپُرس | |
| ۵ | هست دلِ عاشقانْ هَمچو دلِ مُرغ ازو | جُز سُخَنِ عاشقی نُکتهٔ دیگر مَپُرس | |
| ۶ | خاصیتِ مُرغ چیست؟ آن که زِ روزَن پَرَد | گَر تو چو مُرغی بیا بَرپَر و از دَر مَپُرس | |
| ۷ | چون پدر و مادرِ عاشق هم عشقِ اوست | بیش مَگو از پدر بیش زِ مادر مَپُرس | |
| ۸ | هست دلِ عاشقانْ هَمچو تَنوری بِتاب | چون به تَنور آمدی جُز که زِ آذَر مَپُرس | |
| ۹ | مُرغِ دلِ تو اگر عاشق این آتش است | سوخته پَر خوش تَری هیچ تو از پَر مَپُرس | |
| ۱۰ | گَر تو و دِلْدار سَر هر دو یکی کرده ایت | پایْ دِگَر کَژْ مَنِه خواجه ازین سَر مَپُرس | |
| ۱۱ | دیده و گوشِ بَشَر دان که همه پُرگِل است | از بَصَرِ پُر وَحَل گوهرِ مَنْظَر مَپُرس | |
| ۱۲ | چون که بِشُستی بَصَر از مَدَدِ خونِ دل | مَجْلِسِ شاهی تو راست جُز میِ اَحْمَر مَپُرس | |
| ۱۳ | رو تو به تبریز زود از پِیِ این شُکر را | با لَطَفِ شَمسِ حَق از میْ و شِکَّر مَپُرس |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!