غزل ۱۳۴۴ مولانا

۱	شُتُران مَست شُدَسْتند، بِبین رَقصِ جَمَل	زُاشْتُرِ مَست که جویَد اَدَب و عِلْم و عَمَل؟
۲	عِلْمِ ما دادهٔ او و رَهِ ما جادهٔ او	گرمیِ ما دَمِ گَرمَش، نه زِ خورشیدِ حَمَل
۳	دَمِ او جانْ دَهَدَت، روزِ نَفَخْتُ بِپَذیر	کارِ او کُنْ فَیَکوُن است، نه موقوفِ عِلَل
۴	ما دَرین رَهْ همه نسرین و قَرَنْفُل کوبیم	ما نه زان اُشتُرِ عامیم که کوبیم وَحَل
۵	شُتُرانِ وَحَلی بستهٔ این آب و گِلَند	پیشِ جان و دلِ ما، آب و گِلی را چه مَحَل؟
۶	ناقَةُ اللّهْ بِزاده به دُعایِ صالِح	جِهَت مُعجزهٔ دین زِ کَمَرگاهِ جَبَل
۷	هان و هان، ناقهٔ حَقّیم، تَعَرُّض مَکُنید	تا نَبُرَّد سَرِتان را سَرِ شمشیرِ اَجَل
۸	سویِ مشرق نرویم و سویِ مغرب نرویم	تا اَبَد گام زَنانْ جانبِ خورشیدِ اَزَل
۹	هَله بِنْشین، تو بِجُنبان سَر و می‌گوی بلی	شَمسِ تبریز نِمایَد به تو اسرارِ غَزَل