غزل ۱۳۶ مولانا
| ۱ | پَردهٔ دیگر مَزَن جُز پَردهٔ دِلْدارِ ما | آن هزاران یوسُفِ شیرینِ شیرینْ کارِ ما | |
| ۲ | یوسُفان را مَست کرد و پَرده‌هاشان بَردَرید | غَمزهٔ خونیّ مَستِ آن شَهِ خَمّارِ ما | |
| ۳ | جانِ ما همچون سَگانِ کویِ او خونْ خوار شُد | آفرین‌ها صد هزاران بر سَگِ خونْ خوارِ ما | |
| ۴ | در نَوایِ عشقِ آن صد نوبهارِ سَرمَدی | صد هزاران بُلبُلان اَنْدَر گُل و گُلْزارِ ما | |
| ۵ | دل چو زُنّاری زِ عشقِ آن مسیحِ عَهد بَست | لاجَرَم غیرت بَرَد ایمان بَرین زُنّارِ ما | |
| ۶ | آفتابی نی زِ شرق و نی زِ غرب از جان بِتافت | ذَرّه وار آمد به رَقْص از وِیْ، دَر و دیوارِ ما | |
| ۷ | چون مِثال ذَرّه ایم اَنْدَر پِیِ آن آفتاب | رَقْص باشد همچو ذَرّه، روز و شب کِردارِ ما | |
| ۸ | عاشقانِ عشق را بسیار یاری‌ها دهیم | چون که شَمسُ الدّینِ تبریزی کُنون شُد یارِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!