غزل ۱۵۹۷ مولانا
| ۱ | این چه کَژْطَبْعی بود که صد هزارانْ غَم خوریم؟ | جَمعِ مَستان را بِخوان تا باده‌‌ها با هم خوریم | |
| ۲ | باده‌یی کَابْرار را دادند اَنْدَر یَشْرَبون | با جُنَید و بایَزید و شِبْلی و اَدْهَم خوریم | |
| ۳ | ابر نَبْوَد ماهِ ما را تا جَفایِ شب کَشیم | مرگْ نَبْوَد عاشقان را تا غَمِ ماتَم خوریم | |
| ۴ | نَفْسِ ماده کیست تا ما تیغ خود بر وِیْ زنیم؟ | زَخْم بر رُستم زنیم و زَخْم از رُستم خوریم | |
| ۵ | بود مَردم خوارْ عالَم خلق عالم را بِخورد | خالِق آورده‌‌‌‌ست ما را تا که ما عالَم خوریم | |
| ۶ | این جهانْ افسونگراست و وَعده فردا دَهَد | ما از آن زیرک تَریم ای خوش پسر که دَم خوریم | |
| ۷ | گَر پَری زادیم شبْ جمعیّت ِپَریان بُوَد | وَرْ زِ آدم زاده‌‌‌‌ایم آن باده با آدم خوریم | |
| ۸ | گَهْ از آن کَفْ گوهرِ هستیّ و سَرمَستی بَریم | گَهْ از آن دَفْ نَعْره و فریادِ زیر و بَم خوریم | |
| ۹ | ماهی‌‌‌‌ایم و ساقیِ ما نیست جُز دریایِ عشق | هیچ دریا کَم شود زان رو که بیش و کم خوریم؟ | |
| ۱۰ | گَهْ چو گَردون از مَهْ و خورشید اِشْکَم پُر کنیم | گَه چو خورشید آب‌‌ها را جُمله بی‌اِشْکَم خوریم | |
| ۱۱ | شَمسِ تبریزی تو سُلطانیّ و ما بَنده‌یْ توایم | لاجَرَم در دورِ تو باده به جامِ جم خوریم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!