غزل ۱۶۸۰ مولانا
| ۱ | من اگر پُر غَم اگر شادانم | عاشقِ دولَتِ آن سُلطانم | |
| ۲ | تا که خاکِ قَدَمَش تاجِ من است | اَگَرَم تاجْ دَهی نَسْتانم | |
| ۳ | تا لبِ قَندِ خوشش پَندم داد | قَند رویَد بُنِ هر دَندانم | |
| ۴ | گُلَم اَرْ چند که خارم در پاست | یوسُفَم گرچه دَرین زندانم | |
| ۵ | هر کِه یعقوبِ من است او را من | مونِسِ زاویهٔ اَحْزانم | |
| ۶ | در وصالِ شبِ او هَمچو نِی‌‌‌ام | قَند می‌نوشَم و در اَفْغانم | |
| ۷ | پایِ من گرچه دَرین گِل مانده‌ست | نه که من سَروِ چُنین بُستانم؟ | |
| ۸ | زِ جهان گَر پنهانم چه عَجَب | که نهان باشد جان، من جانم | |
| ۹ | گرچه پُر خارَم سَر تا به قَدَم | کوریِ خار، چو گُلْ خَندانم | |
| ۱۰ | بوده‌‌‌ام مؤمنِ توحید، کُنون | مؤمنان را پس ازین ایمانم | |
| ۱۱ | سایهٔ شَخْصم و اندازهٔ او | قامَتَش چند بُوَد چَندانم | |
| ۱۲ | هر کِه او سایه ندارد چو فَلَک | او بِدانَد که زِ خورشیدانم | |
| ۱۳ | قیمَتَم نَبّوَد، هر چند زَرَم | که به بازار نِیَم، در کانم | |
| ۱۴ | من درونِ دلِ این سنگ دلان | چون زَر و خاکِ به کان یکسانم | |
| ۱۵ | چون که از کانِ جهان باز رَهَم | زان سویِ کَوْن و مکان من دانم |
تعقیب
[…] سایۀ شَخصَم و اندازۀ او قامَتَش چَند بُوَد چَندانم[۳] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!