غزل ۱۷۵۰ مولانا

۱	تَلْخی نکُند، شیرین‌ذَقَنم	خالی نکُند، از میْ دَهَنَم
۲	عُریان کُنَدَم هر صُبح‌دَمی	گوید که بیا، من جامه‌کَنَم
۳	در خانه جَهَد، مُهْلَت نَدَهَد	او بس نکُند، پس من چه کُنم؟
۴	از ساغَرِ او گیج است سَرَم	از دیدنِ او جان است تَنَم
۵	تَنگ است بَرو هر هفت فَلَک	چون می‌رَوَد او در پیرهَنَم؟
۶	از شیرهٔ او، من شیردِلَم	در عَربَده‌اَش، شیرین‌سُخَنَم
۷	می‌گفت که تو، در چَنگِ مَنی	من ساخْتَمَت، چونَت نَزَنَم؟
۸	من چَنگِ تواَم، بر هر رَگِ من	تو زَخْمه‌زَنی، من تَنْ تَنَنَم
۹	حاصل، تو زِ منْ دل بَرنکَنی	دل نیست مرا، من خود چه کَنم؟