غزل ۱۷۷۱ مولانا

۱	شُد زِ غَمَت خانهٔ سودا دِلَم	در طَلَبَت رفت به هر جا دِلَم
۲	در طَلَبِ زُهره‌رُخِ ماهرو	می‌نِگَرد جانِبِ بالا دِلَم
۳	فَرشِ غَمَش گشتم و آخِر زِ بَخت	رَفت بَرین سَقفِ مُصَفّا دِلَم
۴	آه، که امروز دِلَم را چه شُد؟	دوش چه گفته‌ست کسی با دِلَم؟
۵	از طَلَبِ گوهرِ گویایِ عشق	موج زَنَد موجْ چو دریا دِلَم
۶	روز شُد و چادرِ شب میدَرَد	در پِیِ آن عیش و تماشا دِلَم
۷	از دلِ تو در دلِ من نُکته‌هاست	اَه چه رَه است از دلِ تو تا دِلَم
۸	گَر نکُنی بر دلِ من رَحْمَتی	وایِ دِلَم، وایِ دِلَم، وا دِلَم
۹	ای تبریز از هَوَسِ شَمسِ دین	چند رَوَد سویِ ثریّا دِلَم؟