غزل ۱۸۴۳ مولانا

۱	دوش چه خورده‌یی دلا؟ راست بگو نَهان مَکُن	هَمچو کَسانِ‌ بی‌گُنَه رویْ به آسْمان مَکُن
۲	رو تُرُش و گِران کُنی تا سِرِ خود نَهان کُنی	بارِ دِگَر گرفتَمَت بارِ دِگَر همان مَکُن
۳	باده خاصْ خورده‌یی جامِ خَلاصْ خورده‌یی	بویِ شَراب می‌زَنَد لَخْلَخه در دَهان مَکُن
۴	چون سَرِ عشقْ نیستَت عقلْ مَبَر زِ عاشقان	چَشمِ خُمار کَم گُشا رویْ به اَرغَوان مَکُن
۵	چون سَرِ صید نیستَت دامْ مَنِهْ میانِ رَهْ	چون که گُلی‌ نمی‌دَهی جِلْوه گُلْسِتان مَکُن
۶	غَم نخورد زِ رَهْ زنی آهِ کسی نگیرَدَش	نیست چُنان کسی کِه او حُکْم کُند چُنان مَکُن
۷	خشم گرفت اَبْلَهی رفت زِ مَجْلِسِ شَهی	گفت شَهَش که شاد رو جانِبِ ما رَوان مَکُن
۸	خشمْ کسی کُند کِه او جان و جهانِ ما بُوَد	خشمْ مَکُن تو خویش را مَسْخره جهان مَکُن
۹	بَند بُرید جویِ دل آبِ سَمَن رَوا نَشُد	مَشْعَله‌های جانْ نِگَر مَشْغَله زبان مَکُن