غزل ۱۹۳۴ مولانا
۱ | از ما مَرو ای چراغِ روشن | تا زنده شود هزار چون من | |
۲ | تا بِشْکَفَد از درونِ هر خار | صد نَرگس و یاسَمین و سوسن | |
۳ | بر هر شاخی، هزار میوه | در هر گُلِ تَر، هزار گُلْشَن | |
۴ | جانِ شب را تو چون چراغی | یا جانِ چراغ را چو روغن | |
۵ | ای روزَنِ خانه را چو خورشید | یا خانهٔ بَسته را چو روزَن | |
۶ | ای جوشَن را چو دستِ داوود | یا رُستمِ جنگ را چو جوشَن | |
۷ | خورشید پِیِ تو غَرقِ آتش | وَزْبَهرِ تو ساخت، ماهْ خَرمَن | |
۸ | نَسْتانَد هیچ کَس به جُز تو | تاوانِ بهار را زِ بَهمَن | |
۹ | از شوقِ تو باغ و راغْ در جوش | وَزْعشقِ تو گُل، دَریده دامَن | |
۱۰ | ای دوست مرا چو سَر تو باشی | من غَم نخورم، زِوامْ کردن | |
۱۱ | روزی که گُذَر کُنی به بازار | هم مَرد رَوَد زِ خویش و هم زَن | |
۱۲ | وان شب که صَبوحِ او تو باشی | هم روح بُوَد خَراب و هم تَن | |
۱۳ | تُرکی کُند آن صَبوح و گوید | با هِنْدویِ شبْ به خشم، سَنْ سَن | |
۱۴ | ترکیت بِهْ از خَراجِ بُلغار | هر سَن سَنِ تو هزار رَه زَن | |
۱۵ | گفتی که خَموش، من خَموشَم | گَر زان که نیاریاَم به گُفتن | |
۱۶ | وَرْ گوشِ رَبابِ دل بِپیچی | در گفت آیَم که، تَن تَنَنْ تَن | |
۱۷ | خاکی بودم خَموش و ساکِن | مَستم کردی به هست کردن | |
۱۸ | هستی بِگُذارم و شَوَم خاک | تا هست کُنی، مرا دِگَر فَن | |
۱۹ | خاموش که گفت نیز هستیست | باش از پِیِ اَنْصِتُوش اَلْکَن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!