غزل ۱۹۶۱ مولانا
| ۱ | نوبَهارا جانِ مایی، جان‌ها را تازه کُن | باغ‌ها را بِشْکُفان و کِشت‌ها را تازه کُن | |
| ۲ | گُلْ جَمال اَفْروخته‌‌‌ست و مُرغْ قولْ آموخته‌‌‌ست | بی‌صَبا جُنبش ندارند، هین صَبا را تازه کُن | |
| ۳ | سَروْ سوسن را هَمی‌گوید، زبان را بَرگُشا | سُنْبُله با لاله می‌گوید وَفا را تازه کُن | |
| ۴ | شُد چَنارانْ دَف زَنان و شُد صَنَوبرْ کَف زَنان | فاخته نَعْره زنان کو کو، عَطا را تازه کُن | |
| ۵ | از گُلِ سوریْ قیام و از بنفشه بین رُکوع | بَرگِ رَز اَنْدَر سُجود آمد، صَلا را تازه کُن | |
| ۶ | جُمله گُل‌ها صُلْح جو و خارِ بَدخو، جنگ جو | خیز ای وامِق تو باری، عَهد عَذْرا تازه کُن | |
| ۷ | رَعد گوید ابر آمد، مَشک‌ها بر خاک ریخت | ای گُلِستان رو بِشو و دست و پا را تازه کُن | |
| ۸ | نَرگس آمد سویِ بُلبُل، خُفته چَشمَک می‌زَند | کَنْدر آ، اَنْدَر نَوا، عشق و هوا را تازه کُن | |
| ۹ | بُلبُل آن بِشْنید ازو و با گُلِ صدبَرگ گفت | گَر سَماعَت مَیل شُد، این بی‌نَوا را تازه کُن | |
| ۱۰ | سَبزپوشانِ خَضِرکِسْوه هَمی‌گویند، رو | چون شکوفه سِرِّ سِرِّ اولیا را تازه کُن | |
| ۱۱ | وان سه بَرگ و آن سَمَن، وان یاسَمین گویند، نی | در خَموشی کیمیا بین، کیمیا را تازه کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!