غزل ۲۰۴۶ مولانا
۱ | مَستیّ و عاشقیّ و جوانیّ و جِنْسِ این | آمد بهارِ خُرَّم و گشتند هم نشین | |
۲ | صورت نداشتند، مُصَوَّر شدند خوش | یعنی مُخَیَّلات مُصَوَّرشُده بِبین | |
۳ | دِهْلیزِ دیده است دل، آنچه به دل رَسید | در دیده اَنْدَرآید، صورت شود یَقین | |
۴ | تُبْلَی السَّرایِر است و قیامَتْ میانِ باغ | دلها هَمینِمایَند، آن دِلْبَرانِ چین | |
۵ | یعنی تو نیز دل بِنِما، گَر دلیت هست | تا کِی نَهان بُوَد دلِ تو در میانِ طین؟ | |
۶ | اِیّاکَ نَعْبُد است زمستانْ دُعایِ باغ | در نوبَهار گوید اِیّاکَ نَسْتَعین | |
۷ | اِیّاکَ نَعْبُد آن کِه به دَریوزه آمدم | بُگْشا دَرِ طَرَب، مَگُذارم دِگَر حَزین | |
۸ | اِیّاکَ نَسْتَعین که زِ پُرّیِّ میوهها | اشِکْسَته میشَوَم، نِگَهَم دار، ای مُعین | |
۹ | هر لحظه لاله گوید با گُل که ای عَجَب | نرگس چه خیره مینِگَرَد، سوی ِیاسَمین | |
۱۰ | سوسَنْ زبان بُرون کُند، اَفْسوس میکُند | گوید سَمَن فُسوس مَکُن بر کَس، ای لَسین | |
۱۱ | یکتا مُزَوِّریست بنفشه، شُده دوتا | نیلوفر است واقِفِ تَزویرَش، ای قَرین | |
۱۲ | سَرْ چَپّ و راست میفَکَنَد سُنبُل از خُمار | اَریاحْ بر یَسارش و ریحانْش در یَمین | |
۱۳ | سَبزه پیاده میدَوَد اَنْدَر رِکابِ سَرو | غُنچه نَهان هَمیکُند از چَشمِ بَد جَبین | |
۱۴ | بیدِ پیاده بر لبِ جو اَنْدَر آیِنِه | حیرانْ که شاخِ تَر زِ چه اَفشانَد آسْتین | |
۱۵ | اوَّل فَشانَدنیست که تا جمع آوَرَد | وان گَهْ کُند نِثار، دَراَفشان واپَسین | |
۱۶ | در باغْ مَجْلِسی چو نَهاد آفریدگار | مُرغانْ چو مُطربانْ بِسُرایَند آفرین | |
۱۷ | آن میرِ مُطربان که وِرا نامْ بُلبُل است | مَست است و عاشقِ گُلْ ازان است خوش حَنین | |
۱۸ | گوید به کَبْکْ فاخته کآخِر کجا بُدیت؟ | گوید؟ بدان طَرَف که مکان نَبْوَد و مَکین | |
۱۹ | شاهین به باز گوید کین صیدهایِ خوب | کی صید کرد از عَدَم آوَرْد بر زمین؟ | |
۲۰ | یک جوقْ گُلْرُخان و دِگَر جوقْ نوخَطان | کَنْدَر حِجابِ غَیب کِرامَند و کاتِبین | |
۲۱ | ما چند صورتیم، یَزَک وار آمده | نَک میرَسند لشکرِ خوبانْ از آن کمین | |
۲۲ | یوسُف رُخان رَسَند زِ کَنْعانِ آن جهان | شیرین لَبان رَسَند زِ دریایِ اَنْگبین | |
۲۳ | نَک نامهشان رَسید به خُرما و نیشِکَر | وانْ نار، دانه دانه و بیهیچ دانه بین | |
۲۴ | ای وادیی که سیب دَرو رَنگ و بویْ یافت | مَغزِ تُرَنج نیز مُعَطَّر شُد و ثَمین | |
۲۵ | انگور دیر آمد، زیرا پیاده بود | دیرآ و پُخته آ، که تویی فِتْنه ای مِهین | |
۲۶ | ای آخِرینِ سابِق و ای خَتْمِ میوهها | وِیْ چَنگ دَرزَده تو به حَبْلُ اللّهِ مَتین | |
۲۷ | شیرینیاَت عَجایب و تَلْخیْت خود مَپُرس | چون عقل کَز وِیْ است شَر و خیر و کُفر و دین | |
۲۸ | اَنْدَر بَلا چو شِکَّر و اَنْدَر رَخا نَبات | تَلْخی بَلایِ توست، چو خارِ تَرَنگَبین | |
۲۹ | ای عارفِ مَعارف و ای واصِلِ اصول | ای دستِ تو دراز و زمانه تو را رَهین | |
۳۰ | از دستِ توست خَربُزه در خانهیی نهان | در نِی دریچه نی، که تو جانیّ و من جَنین | |
۳۱ | از تو کَدو گُریخت، رَسَن بازییی گرفت | آن نیم کوزه کی رَهَد از چَشمهٔ مَعین | |
۳۲ | چون گوشِ تو نداشت، بِبَستَند گَردنَش | گوشش اگر بُدی، بِکَشیدیش خوشْ طَنین | |
۳۳ | فی جِیدِها بِبَست خدا حَبْلُ مِن مَسَد | زیرا نداشت گوشْ به پیغامِ مُسْتَبین | |
۳۴ | گوشی که نَشنَود زِ خدا، گوشِ خَر بُوَد | از حَقْ شِنو تو هر نَفَسی دَعوتِ مُبین | |
۳۵ | ای حَلْقِ تو بِبَسته تَقاضایِ حَلْق و فَرْج | بیگوشْ چون کَدو تو رَسَن بسته بَر وتین | |
۳۶ | حَلْقه به گوشِ شَهْ شو و حَلْق از رَسَن بِخَر | مَردم زِ راهِ گوش شود، فَربه و سَمین | |
۳۷ | باقیش بَرنِویسَد آن شهریارِ لوح | نَقّاشِ چین بگوید، تو نَقْشها مَچین | |
۳۸ | نَقّاشِ چین بِگُفتم آن روحِ مَحْض را | آن خُسروِ یگانهٔ تبریز، شَمسِ دین |
سپاس که اعرابگذاریها رو هم انجام دادید. پاینده باشید.