غزل ۲۱۱۵ مولانا
| ۱ | بازرَسید آن بُتِ زیبایِ من | خُرَّمیِ این دَم و فردایِ من | |
| ۲ | در نَظَرش روشنیِ چَشمِ من | در رُخِ او، باغ و تماشایِ من | |
| ۳ | عاقِبَةَ الْاَمْربه گوشش رَسید | بانگِ من و نَعْره و هَیهایِ من | |
| ۴ | بر دَرِ من کیست که دَر می‌زند؟ | جان و جهان است و تَمنّایِ من | |
| ۵ | گَر نَزَنَد او دَرِ من، دَردِ من | وَرْ نکُند یادِ من او، وایِ من | |
| ۶ | دور مَکُن سایهٔ خود از سَرَم | بازمَکُن سِلْسِله از پایِ من | |
| ۷ | در چه خیالی، هَله ای روتُرُش؟ | رو بَرِ حَلْوایی و حَلْوایِ من | |
| ۸ | هم بِخور و هم کَفِ حَلْوا بیار | تا که بِیَفزاید صَفرایِ من | |
| ۹ | ریشِ تو را سخت گرفته‌‌ست غَم | چیست زَبونیِّ تو؟ بابایِ من | |
| ۱۰ | در زَنَخَش کوب، دو سه مُشتْ سخت | ای نَر و نَرزاده و مولایِ من | |
| ۱۱ | مَشک بِدَرّید و بِیَنداخت دَلْو | غَرقهٔ آب آمد سَقّایِ من | |
| ۱۲ | بانگ زدم کِی کَرِ سَقّا بیا | رفت و بِنَشنید عَلالایِ من | |
| ۱۳ | آنِ من است او و به هر جا رَوَد | عاقِبَت آید سویِ صَحرایِ من | |
| ۱۴ | جوشش دریایِ مُعَلَّق نِگَر | از لُمَعِ گوهرِ گویایِ من | |
| ۱۵ | گوید دریا که زِ کَشتی بِجِه | دَررو در آبِ مُصَفّایِ من | |
| ۱۶ | قَطره به دریا چو رَوَد دُر شود | قَطره شود بَحْر به دریایِ من | |
| ۱۷ | تَرکِ غَزَل گیر و نِگَر در اَزَل | کَزْ اَزَل آمد غَم و سودایِ من |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!