غزل ۲۱۳۶ مولانا
| ۱ | ساقی اگر کم شُد می‌اَت، دَسْتارِ ما بِسْتان گِرو | چون میْ زِ دادِ تو بُوَد، شاید نَهادن جانْ گِرو | |
| ۲ | بَس اَکْدَش و بَس کَدخدا، کَزْ شورِ میْ‌هایِ خدا | کرده‌‌ست اَنْدَر شهرِ ما، دُکّان و خان و مانْ گِرو | |
| ۳ | آن شاهْ ابراهیم بین، کَادْهَم بُدَسْتَش مَعرِفَت | مَر تَخت را و تاج را، کرده‌‌ست آن سُلطانْ گِرو | |
| ۴ | بوبَکر سَر کرده گِرو، عُمَّر پسر کرده گِرو | عُثمان جِگَر کرده گِرو، وان بوهُرَیره اَنْبانْ گِرو | |
| ۵ | پس چه عَجَب آید تو را، چون با شَهان این می‌کُند | گَر زان که دَرویشی کُند از بَهرِ میْ خُلْقانْ گِرو | |
| ۶ | آن شاهِدِ فَردِ اَحَد یک جُرعه‌یی در بُت نَهَد | در عشقِ آن سنگِ سِیَهْ کافِر کُند ایمانْ گِرو | |
| ۷ | من مَستِ آن میخانه ام، در دامِ آن دُردانه ام | در هیچ دامی پَرِّ خود نَنْهاده چون مُرغانْ گِرو | |
| ۸ | بَهرِ چه لَرزی بر گِرو، در کارِ او جانْ گو بُرو | جان شُد گِرو ای کاشکی گشتی دو صد چندانْ گِرو | |
| ۹ | خامُش، رَها کُن بُلبُلی، در گُلْشَن آی و دَرنِگَر | بُلبُل نَهاده پَرّ و سَر پیشِ گُلِ خندانْ گِرو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!