غزل ۲۱۳۸ مولانا
| ۱ | ای عشق تو موزون‌تَری، یا باغ و سیبِستانِ تو؟ | چَرخی بِزَن ای ماهِ تو جان‌بَخشِ مُشتاقانِ تو | |
| ۲ | تَلْخی زِ تو شیرین شود، کُفر و ضَلالَت دین شود | خارِ خَسَکْ نسرین شود، صد جانْ فِدایِ جانِ تو | |
| ۳ | در آسْمان دَرها نَهی، در آدمی پَرها نَهی | صد شور در سَرها نَهی، ای خَلْقْ سَرگَردانِ تو | |
| ۴ | عشقا چه شیرین‌خوسْتی، عشقا چه گُلْگون‌روسْتی | عشقا چه عِشرَت‌دوستی، ای شادیِ اَقْرانِ تو | |
| ۵ | ای بر شقایقْ رنگِ تو، جُمله حَقایِقْ دَنگِ تو | هر ذَرّه را آهنگِ تو، در مَطْمَعِ اِحسانِ تو | |
| ۶ | بی‌تو همه بازارها، پَژمُرده اَنْدَر کارها | باغ و رَز و گُلْزارها، مُسْتَسْقیِ بارانِ تو | |
| ۷ | رَقص از تو آموزد شَجَر، پا با تو کوبَد شاخِ تَر | مَستی کُند بَرگ و ثَمَر، بر چَشمهٔ حیوانِ تو | |
| ۸ | گَر باغ خواهد اَرمغان، از نوبَهارِ بی‌خَزان | تا بَرفَشاند بَرگِ خود بر بادِ گُل‌اَفشانِ تو | |
| ۹ | از اَختَرانِ آسْمان، از ثابِت و از سایره | عار آید آن اِسْتاره را کو تافت بر کیوانِ تو | |
| ۱۰ | ای خوش مُنادی‌هایِ تو، در باغِ شادی‌هایِ تو | بر جایِ نانْ شادی خورَد جانی که شُد مهمانِ تو | |
| ۱۱ | من آزمودم مُدّتی، بی‌تو ندارم لَذَّتی | کِی عُمر را لَذَّت بُوَد بی‌مِلْحِ بی‌پایانِ تو؟ | |
| ۱۲ | رفتم سَفَر، بازآمدم، زآخِر به آغاز آمدم | در خواب دید این پیلِ جان، صَحرایِ هِنْدُستانِ تو | |
| ۱۳ | صَحرایِ هِنْدُستان تو، میدانِ سَرمَستانِ تو | بِکْرانِ آبِسْتان تو، از لَذَّتِ دَستانِ تو | |
| ۱۴ | سودم نشُد تَدبیرَها، بِسْکُست دلْ زنجیرها | آوَرْد جان را کَش کَشان تا پیشِ شادُروانِ تو | |
| ۱۵ | آنجا نبینم مارِدی، آنجا نبینم بارِدی | هر دَم حَیاتی وارِدی از بخششِ اَرزانِ تو | |
| ۱۶ | ای کوه از حِلمَت خَجِل، وَز حِلمِ تو گُستاخ‌دل | تا دَرجَهَد دیوانهٔ گُستاخ در ایوانِ تو | |
| ۱۷ | از بس که بُگْشادی تو دَر، در آهن و کوه و حَجَر | چون مور شُد دل رَخْنه‌جو در طَشت و در پَنگانِ تو | |
| ۱۸ | گَر تا قیامَت بِشْمُرَم، در شرحِ رویَت قاصرم | پیموده کِه تانَد شُدن زِاسْکُرّه‌یی عُمّان ِتو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!