غزل ۲۱۶۳ مولانا

۱	چو شیرین‌تَر نِمود ای جان، مَها شور و بَلایِ تو	بِهِشْتَم جانِ شیرین را، که می‌سوزد برایِ تو
۲	رَوان از تو خَجِل باشد، دِلَم را پا به گِل باشد	مرا چه جایِ دل باشد، چو دل گشته‌‌ست جایِ تو؟
۳	تو خورشیدیّ و دل در چَهْ، بِتاب از چَهْ به دل گَهْ گَهْ	که می‌کاهد چو ماه ای مَهْ، به عشقِ جانْ فَزایِ تو
۴	زِ خود مِسَّم، به تو زَرَّم، به خود سنگم، به تو دُرَّم	کَمَر بستم به عشق اَنْدَر به اومیدِ قَبایِ تو
۵	گرفتم عشق را در بَر، کُلَه بِنْهاده‌‌‌‌اَم از سَر	مَنَم مُحتاج و می‌گویم زِ بی‌خویشی دُعایِ تو
۶	دِلا از حَدِّ خود مَگْذر، بُرون کُن باد را از سَر	به خاکِ کویِ او بِنْگَر، بِبین صد خونْ بَهایِ تو
۷	اگر ریزم وَگَر رویم، چه مُحتاجِ تو مَهْ رویَم	چو برگِ کاه می‌پَرَّم به عشقِ کَهْرُبایِ تو
۸	اَیا تبریزِ خوش جایم زِ شَمسِ الدّین به هَیهایَم	زَنَم لَبَّیک و می‌آیم بدان کعبه‌یْ لِقایِ تو