غزل ۲۶۵۹ مولانا

۱	کسی کو را بُوَد در طَبْعْ سُستی	نخواهد هیچ کَس را تَنْدُرستی
۲	مَدِه دامَن به دستانِ حَسودان	که ایشان می‌کَشَندَت سویِ پَستی
۳	زیان تَر خویش را و دیگران را	نباشد چون حَسَد در جُمله هستی
۴	هَلا بِشْکَن دل و دامِ حَسودان	وَگَر نی پُشتِ بَختِ خود شِکَستی
۵	از این اِخْوان چو بُبْریدی چو یوسُف	عزیزِ مصری و از گُرگ رَستی
۶	اگر حاسِد دو پایَت را ببوسَد	به باطِن می‌زَنَد خَنْجَر دودستی
۷	ندارد مِهْر، مُهْره‌یْ او چه گشتی؟	ندارد دل، دلْ اَنْدَر وِیْ چه بَستی؟
۸	اگر در حِصْنِ تَقوی راه یابی	زِ حاسِد وَزْ حَسَد جاوید رَستی
۹	اگر چه شیرگیری، تَرکِ او کُن	نه آن شیر است کِش گیری به مَستی