غزل ۲۷۶۴ مولانا
۱ | ماها چو به چَرخِ دلْ بَرآیی | چون جان، به تَنِ جهانْ دَرآیی | |
۲ | ماها چه لَطیف و خوش لِقایی | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۳ | داریم زِ عشقِ تو بَراتی | وَزْ قَندِ لَطیفِ تو نَباتی | |
۴ | از لَعْلِ لَبَت، بِدِه زَکاتی | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۵ | ای یوسُفِ جان که در نَخاسی | در حُسن و جَمالْ بیقیاسی | |
۶ | در ما بِنِگَر، چو میشناسی | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۷ | زان سان زِ شرابِ تو خَرابیم | کَزْ خود اثری هَمینَیابیم | |
۸ | بِفْزای، اگر چه مینَتابیم | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۹ | در زیرِ درختِ تو نِشینیم | وَزْ میوهٔ دِلْکَشِ تو چینیم | |
۱۰ | جُز گُلشَنِ رویِ تو نَبینیم | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۱۱ | هر دَم که زِ بادهٔ تو نوشیم | بس روشنْ جان و تیزگوشیم | |
۱۲ | بیهوش شُدیم و بَسْ به هوشیم | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۱۳ | از آتشهات در فُروغَند | فارغ از صِدْق، وَزْ دروغَند | |
۱۴ | با قبلهٔ آتشین چو موغَند | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۱۵ | ای رَشکِ بُتان و بُت پَرَستان | آرامِ دلِ خَرابِ مَستان | |
۱۶ | پا را بِمَکَش زِ زیردَستان | ای ماه بگو که از کجایی؟ | |
۱۷ | شَمسِ تبریز پادشاهی | در خِطّهٔ بیحَدِ اِلهی | |
۱۸ | از ماه تو راست تا به ماهی | ای ماه بگو که از کجایی؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!