غزل ۲۷۷۰ مولانا
| ۱ | رُخ‌ها بِنِگَر تو زَعفَرانی | کَزْ دَرد هَمی‌دَهَد نشانی | |
| ۲ | شهری بِنِگَر زِ دَرد رَنْجور | چون باغْ به موسمِ خَزانی | |
| ۳ | این دَرد زِ غُصّه فِراق است | از هَیبَتِ حُکْمِ آسْمانی | |
| ۴ | بیم است فَلَک سیاه گَردد | از آتش و نالهٔ نَهانی | |
| ۵ | دوزخ بِنِگَر که سَر بَرآوَرْد | ناگَه زِ میانِ شادمانی | |
| ۶ | بَرخاست غَریوِ جانْ زِ هرسو | هان ای کَسِ بی‌کَسان تو دانی | |
| ۷ | فرمود که این فِراقِ فانی است | افَغان زِ فِراقِ جاودانی | |
| ۸ | یا رَب چه شود اگر تو ما را | از هر دو فِراق، وارَهانی؟ | |
| ۹ | این گفته و بَسته شُد دَهانَم | باقی تو بگو اگر توانی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!