غزل ۵۴۲ مولانا
| ۱ | بیگاه شُد بیگاه شُد خورشید اَنْدَر چاه شُد | خورشیدِ جانِ عاشقان در خَلْوَتِ اللّهْ شُد | |
| ۲ | روزی‌ست اَنْدَر شب نَهان تُرکی میانِ هِنْدوان | هین تُرک تازی‌یی بِکُن کان تُرک در خَرگاه شُد | |
| ۳ | گَر بو بَری زان روشنی آتش به خواب اَنْدَر زَنی | کَزْ شب رُویّ و بَندگی زُهره حَریفِ ماه شُد | |
| ۴ | گردیم ما آن شبْ رَوان اَنْدَر پِیِ ما هِنْدوان | زیرا که ما بُردیم زَرْ تا پاسْبان آگاه شُد | |
| ۵ | ما شبْ رُوی آموخته صد پاسْبان را سوخته | رُخ‌ها چو گُل اَفْروخته کان بَیذَقِ ما شاه شُد | |
| ۶ | بِشْکَست بازارِ زمین بازارِ اَنْجُم را بِبین | کَزْ اَنْجُم و دُرِّ ثَمین آفاقْ خَرمَنگاه شُد | |
| ۷ | تا چند ازین اُسْتورِ تَن کو کاه و جو خواهد زِ من؟ | بر چَرخْ راهِ کَهکَشان از بَهرِ او پُرکاه شُد | |
| ۸ | اُسْتور را اِشکال نِهْ رُخ بر رُخِ اِقْبال نِهْ | اِقْبالِ آن جانی که او بی‌مِثْل و بی‌اَشْباه شُد | |
| ۹ | تَن را بِدیدی جانْ نِگَر گوهر بِدیدی کانْ نِگَر | این نادره ایمان نِگَر کَایْمان دَرو گُمراه شُد | |
| ۱۰ | مَعنی هَمی‌گوید مَکُن ما را دَرین دَلْقِ کُهُن | دِلْقِ کُهُن باشد سُخُن کو سُخرهٔ اَفْواه شُد | |
| ۱۱ | من گویم ای مَعنی بیا چون روحْ در صورت دَرآ | تا خِرقه‌ها و کُهنه‌ها از فَرِّ جانْ دیباه شُد | |
| ۱۲ | بَس کُن رَها کُن گازُری تا نَشْنود گوشِ پَری | کان روح از کَرّوبیان هم سیر و خَلْوَت خواه شُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!