غزل ۵۵۱ مولانا
| ۱ | جان و جهان چو رویِ تو در دو جهان کجا بُوَد؟ | گَر تو سِتَم کُنی به جان از تو سِتَم رَوا بُوَد | |
| ۲ | چون همه سویْ نورِ توست کیست دورو به عَهدِ تو؟ | چون همه رو گرفته‌یی رویِ دِگَر کجا بُوَد؟ | |
| ۳ | آنکه بِدید رویِ تو در نَظَرش چه سرد شُد | گنج که در زمین بُوَد ماه که در سَما بُوَد | |
| ۴ | با تو برهنه خوش‌تَرَم جامهٔ تَن بُرون کُنم | تا که کِنارِ لُطفِ تو جانِ مرا قَبا بُوَد | |
| ۵ | ذوقِ تو زاهِدی بَرَد جامِ تو عارفی کَشَد | وَصْفِ تو عالِمی کُند ذاتِ تو مَر مَرا بُوَد | |
| ۶ | هرکه حَدیثِ جان کُند با رُخِ تو نِمایَمَش | عشقِ تو چون زُمُرّدی گرچه که اژدَها بُوَد | |
| ۷ | هرکه رُخَش چُنین بُوَد شاهْ غُلامِ او شود | گرچه که بَنده‌یی بُوَد خاصه که در هوا بُوَد | |
| ۸ | این دلِ پاره‌پاره را پیشِ خیالِ تو نَهَم | گَر سُخنِ وَفا کُند گویم کین وَفا بُوَد؟ | |
| ۹ | چون دَرِ ماجَرا زَنَم خانهٔ شَرع وا شود | شاهِدِ من رُخَش بُوَد نرگسِ او گُوا بُوَد | |
| ۱۰ | از تبریزِ شَمسِ دین چون که مرا نِعَم رَسَد | جُز تبریز و شَمسِ دین جُمله وجود لا بُوَد |
سلام🌻
لطفا در بیت ۳ مصرع ۱ “آن که” را به “آنکه”
در بیت ۶ و ۷ مصرع ۱ “هر که” را به “هرکه”
در بیت ۷ مصرع ۲ “گر چه” را به “گرچه”
در بیت ۸ مصرع ۱ “پاره پاره” را به “پاره‌پاره”
ویرایش بفرمایید.