غزل ۵۹۹ مولانا

۱	امشب عَجَب است ای جان گَر خواب رَهی یابد	وان چَشمْ کجا خُسْپَد کو چون تو شَهی یابد؟
۲	ای عاشقِ خوش مَذهَب زِنهار مَخُسب امشب	کان یارِ بَهانه جو بر تو گُنَهی یابد
۳	من بندهٔ آن عاشقْ کو نَر بُوَد و صادق	کَزْ چُستی و شَبْخیزی از مَهْ کُلَهی یابد
۴	در خِدمَتِ شَهْ باشد شبْ هَم رَهِ مَهْ باشد	تا از مَلاءِ اَعْلی چون مَهْ سِپَهی یابد
۵	بر زُلفِ شبْ آن غازی چون دَلْو رَسَن بازی	آموخت که یوسُف را در قَعْرِ چَهی یابد
۶	آن اُشْتُرِ بیچاره نومید شُده‌ست از جو	می‌گردد در خَرمَن تا مُشتِ کَهی یابد
۷	بالِش چو نمی‌یابد از اَطْلَسِ رویِ تو	باشد زِ شبِ قَدْرَت شالِ سِیَهی یابد
۸	زانْ نَعْلِ تو در آتشْ کردند دَرین سودا	تا هر دلِ سودایی در خود شَرَهی یابد
۹	امشبْ شَبِ قَدْر آمد خامُش شو و خِدمَت کُن	تا هر دلِ اَللّهی زَاللَّهْ وَلَهی یابد
۱۰	اَنْدَر پِیِ خورشیدش شبْ رو پِیِ اومیدش	تا ماهِ بُلندِ تو با مَهْ شَبَهی یابد