غزل ۶۱ مولانا

۱	هَلا ای زُهرهٔ زَهرا، بِکَش آن گوشِ زَهرا را	تقاضایی نَهادَستی، دَرین جَذْبِه دلِ ما را
۲	مَنَم ناکامْ کامِ تو، برایِ صید و دامِ تو	گَهی بَر رُکنِ بامِ تو، گَهی بِگْرفته صَحرا را
۳	چه داند دامِ بیچاره، فَریبِ مُرغ آواره؟	چه داند یوسُفِ مصری، نتیجه‌یْ شور و غوغا را؟
۴	گَریبان گیر و این جا کَش، کسی را که تو خواهی خوش	که من دامَم تو صَیاّدی، چه پنهانْ صَنعتی یارا
۵	چو شهرِ لوطْ ویرانَم، چو چَشمِ لوطْ حیرانَم	سَبَب خواهم که واپُرسَم، ندارم زَهره و یارا
۶	اگر عَطّار عاشق بُد سَنایی شاه و فایِق بُد	نه اینَم منْ نه آنَم من، که گُم کردم سَر و پا را
۷	یکی آهَم کَزین آهَم، بِسوزَد دشت و خَرگاهَم	یکی گوشم که من وَقْفَم، شَهَنشاهِ شِکَرخا را
۸	خَمُش کُن، در خَموشی جان کَشَد چون کَهْرُبا آن را	که جانَش مُستَعِد باشد، کَشاکَش‌هایِ بالا را