غزل ۶۴۰ مولانا

۱	تا بادِ سَعادت زِ مُحَمَّد خَبَر اَفْکَند	زان مَردی و زان حَمله شَقاوَت سِپَر اَفْکَند
۲	از حالِ گدا نیست عَجَب گَر شود او پَست	تیغِ غَمِ تو از سَرِ صد شاه سَر اَفْکَند
۳	روزی پسرِ اَدْهَم اَنْدَر پِیِ آهو	مانندِ فَلَکْ مَرکَبِ شَبْدیز بَر اَفْکَند
۴	دادیش یکی شَربَت کَزْ لَذَّت و بویَش	مَستیش به سَر بَرشُد و از اسپ در اَفْکَند
۵	گفتند همه کَس به سَرِ کویِ تَحَیُّر	مِسکینْ پسرِ اَدْهَم تاج و کَمَر اَفْکَند
۶	از نامِ تو بود آن که سُلَیمان به یکی مُرغ	در مُلْکَتِ بِلْقیس شُکوه و ظَفَر اَفْکَند
۷	از یادِ تو بود آن که مُحمَّد به اشارت	غوغایِ دو نیمه شُدن اَنْدَر قَمَر اَفْکَند