غزل ۷۳۲ مولانا

۱	دی میانِ عاشقانْ ساقیّ و مُطربْ میر بود	دَرهَم افتادیم زیرا زورِ گیراگیر بود
۲	عقلِ باتَدبیر آمد در میانِ جوشِ ما	دَر چُنان آتش چه جایِ عقل یا تَدبیر بود؟
۳	در شِکارِ بی‌دلانْ صد دیدهٔ جانْ دام بود	وَزْ کَمانِ عشقْ پَرّانْ صد هزاران تیر بود
۴	آهویی می‌تاخت آن جا بر مِثالِ اژدَها	بر شُمارِ خاک شیران پیشِ او نَخْجیر بود
۵	دیدم آن جا پیرمَردی طُرفه‌یی روحانی‌یی	چَشمِ او چون طَشْتِ خون و مویِ او چون شیر بود
۶	دیدم آن آهو به ناگَهْ جانِبِ آن پیر تاخت	چَرخ‌ها از هم جُدا شُد گوییا تَزویر بود
۷	کاسهٔ خورشید و مَهْ از عَربَده دَرهَم شِکَست	چون که ساغَرهایِ مَستانْ نیک باتوفیر بود
۸	روحِ قُدْسی را بِپُرسیدم از آن اَحْوالْ گفت	بی‌خودم من می‌نَدانَم فِتْنهٔ آن پیر بود
۹	شَمسِ تبریزی تو دانی حالَتِ مَستانِ خویش	بی‌دل و دَستَم خداوندا اگر تَقصیر بود