غزل ۹۲۸ مولانا
۱ | هزار جانِ مُقدَّسْ فِدایِ رویِ تو باد | که در جهانْ چو تو خوبی کسی ندید و نَزاد | |
۲ | هزار رَحْمَتِ دیگر نِثارِ آن عاشق | که او به دامِ هَوایِ چو تو شَهی افتاد | |
۳ | زِ صورتِ تو حِکایَت کنند یا زِ صِفَت | که هر یکی زِ یکی خوبتَر زِهی بُنیاد | |
۴ | دِلَم هزار گِرِه داشت همچو رشته سِحْر | زِ سِحْرِ چَشمِ خوشَت آن همه گِرُه بِگُشاد | |
۵ | بُلندبین زِ تو گشتهست هر دو دیده عشق | بِبین تو قُوَّتِ شاگرد و حِکْمَتِ اُستاد | |
۶ | نشستهایم دل و عشق و کالْبَد پیشَت | یکی خراب و یکی مَست وان دِگَر دِلْشاد | |
۷ | به حُکمِ توست بِگِریانی و بِخَندانی | همه چو شاخِ درختیم و عشقِ تو چون باد | |
۸ | به بادِ عِشقِ تو زَردیم هم بِدان سَبزیم | تو راست جُمله وَلایَت تو راست جُمله مُراد | |
۹ | کُلوخ و سنگ چه دانَد بهار را چه اثر؟ | بهار را زِ چَمَن پُرس و سُنبُل و شِمْشاد | |
۱۰ | درخت را زِ بُرونْ سویْ باد گردانَد | درختِ دل را بادْ اَندَرونست یعنی یاد | |
۱۱ | به زیرِ سایه زُلْفَت دِلَم چه خوش خُفتهست | خراب و مَست و لَطیف و خوش و کَش و آزاد | |
۱۲ | چو غَیرتِ تو دِلَم را زِ خواب بِجْهانید | خُمار خیزد و فریاد دَردَهَد فریاد | |
۱۳ | ولی چو مَست کُنی مَر مرا غَلَط گردم | گُمان بَرَم که امیرم چرا شَوَم مُنْقاد؟ | |
۱۴ | به وَقتِ دَرد بگوییم کِیْ تو و همه تو | چو دَرد رفت حِجابی میانِ ما بِنَهاد | |
۱۵ | در آن زمان که کُند عقلْ عاقِبَت بینی | نِدا زِ عشق بَرآیَد که هرچ بادا باد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!