۱ هر نَفَس آوازِ عشق می‌رَسَد از چپ و راست ما به فَلَک می‌رَویم عَزمِ تماشا کِراست ۲ ما به فَلَک بوده‌ایم یارِ مَلَک بوده‌ایم باز همان‌جا رَویم جُمله که آن شهرِ ماست ۳ خود زِ فَلَک بَرتَریم وَزْ مَلَک اَفْزون‌تَریم زین دو چرا نَگْذریم؟ منزلِ ما کِبْریاست ۴ گوهرِ پاک از کجا، عالَمِ […]

۱ یک خانه پُر زِ مَستان مَستانِ نو رَسیدند دیوانگانِ بَنْدی زَنجیرها دَریدند ۲ بس اِحْتیاط کردیم تا نَشْنوند ایشان گویی قَضا دُهُل زَد بانگِ دُهُل شَنیدند ۳ جان‌هایِ جُمله مَستان دل‌هایِ دلْ پَرَستان ناگَهْ قَفَص شِکَستند چون مُرغْ بَرپَریدند ۴ مَستانْ سَبو شِکَستند بر خُنْب‌ها نِشَستند یا رَب چه باده خوردند یا رَب چه […]

  ۱ مُرده بُدَم، زنده شُدم، گریه بُدم، خنده شُدم دولَتِ عشق آمد و منْ دولَتِ پاینده شُدم ۲ دیدهٔ سیر است مرا، جانِ دلیر است مرا زَهرهٔ شیر است مرا، زُهرهٔ تابنده شُدم ۳ گفت که دیوانه نه‌یی، لایِقِ این خانه نه‌یی رفتم دیوانه شُدم، سِلسِله بَندَنده شُدم ۴ گفت که سَرمَست نه‌یی، رو […]

  ۱ چو غُلامِ آفتابم هم از آفتاب گویم نه شَبَم نه شب پَرَستم که حَدیثِ خواب گویم ۲ چو رَسولِ آفتابم به طَریقِ تَرجُمانی پنهان ازو بِپُرسَم به شما جواب گویم ۳ به قَدَم چو آفتابم به خَرابه‌ها بِتابَم بِگُریزم از عِمارت سُخَنِ خَراب گویم ۴ به سَرِ درخت مانَم که زِ اصلْ دور […]

  ۱ چه دانستم که این سودا مرا زین سان کُند مَجنون دِلَم را دوزخی سازد دو چَشمَم را کُند جیحون ۲ چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه بِرْبایَد چو کَشتی‌اَم دَراَنْدازد میانِ قُلْزُمِ پُرخون ۳ زَنَد موجی بر آن کَشتی که تَختهْ تَختهْ بِشْکافَد که هر تَخته فروریزد زِ گَردش‌های گوناگون ۴ نَهنگی هم […]