غزل ۱۵۲۰ مولانا
۱ | مرا پُرسی که چونی؟ بین که چونَم | خَرابَم بیخودم مَستِ جُنونَم | |
۲ | مرا از کاف و نون آوَرْد در دام | از آن هَیبَتْ دوتا چون کاف و نونَم | |
۳ | پَری زاده مرا دیوانه کردهست | مُسلمانان که میداند فُسونَم؟ | |
۴ | پَری را چهرهیی چون اَرْغَوان است | بنالَم کَارْغَوان را اَرْغَنونَم | |
۵ | مَگَر من خانه ماهَمْ چو گَردون؟ | که چون گَردونْ ز عشقش بیسُکونَم | |
۶ | غَلَط گفتم مِزاجِ عشق دارم | زِ دوران و سُکونَتها بُرونَم | |
۷ | درونِ خِرقه صدرَنگِ قالَب | خیال بادْشکلِ آبگونَم | |
۸ | چه جایِ باد و آب است ای برادر؟ | که هَمچون عقلِ کُلّی ذوفُنونَم | |
۹ | وَلیک آن گَه که جُزو آید به کُلَّش | بِخیزَد تَلِّ مُشکْ از موجِ خونَم | |
۱۰ | چه داند جُزوْ راهِ کُلِّ خود را؟ | مَگَر هم کُل فِرستد رَهنِمونَم | |
۱۱ | بِکَش ای عشقِ کُلّی جزوِ خود را | که این جا در کَشاکَشها زَبونَم | |
۱۲ | ز هَجْرت میکَشم بارِ جهانی | که گویی من جهانی را سُتونَم | |
۱۳ | به صورتْ کمترم از نیمْ ذَرّه | زِ رویِ عشقْ از عالَم فُزونَم | |
۱۴ | یکی قطره که هم قطرهست و دریا | من این اَشْکالها را آزمونَم | |
۱۵ | نمی گویم من این این گفتِ عشق است | دَرین نُکته من از لایَعْلَمونَم | |
۱۶ | که این قِصّهیْ هزاران سالِگان است | چه دانَم من؟ که من طِفْل از کُنونَم | |
۱۷ | ولی طِفْلَمْ طُفَیْل آن قَدیم است | که میدارد قِرانَش در قُرونَم | |
۱۸ | سُخَن مَقْلوب میگویم که کردهست | جهانِ بازگونه بازگونَم | |
۱۹ | سُخَن آن گَهْ شِنو از من که بِجْهَد | از این گِردابها جانِ حَرونَم | |
۲۰ | حَدیثِ آب و گِلْ جُمله شُجون است | چه یک رنگی کُنم؟ چون در شُجونَم | |
۲۱ | غَلَط گفتم که یک رنگَم چو خورشید | ولی در ابرِ این دنیای دونَم | |
۲۲ | خَمُش کُن خاکِ آدم را مَشوران | که این جا چون پَری من در کُمونَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!