غزل ۵۷۴ مولانا

۱	مرا عاشق چُنان باید که هرباری که بَرخیزد	قیامَت‌هایِ پُرآتش زِ هر سویی بَراَنْگیزد
۲	دلی خواهیم چون دوزخ که دوزخ را فُرو سوزَد	دو صد دریا بِشورانَد زِ موجِ بَحْر نَگْریزد
۳	فَلَک‌ها را چه مَنْدیلی به دستِ خویش دَرپیچَد	چراغِ لایَزالی را چو قِنْدیلی دَرآویزد
۴	چو شیری سویِ جنگ آید دلِ او چون نَهنگ آید	به جُز خود هیچ نَگْذارد و با خود نیز بِسْتیزد
۵	چو هفتصد پَردهٔ دل را به نورِ خود بِدَرّانَد	زِ عَرشَش این نِدا آید بِنامیزَد بِنامیزَد
۶	چو او از هفتمین دریا به کوهِ قاف رو آرَد	از آن دریا چه گوهرها کِنارِ خاکْ دَرریزد