غزل ۱۶۲۱ مولانا
| ۱ | چو غُلامِ آفتابم هم از آفتاب گویم | نه شَبَم نه شب پَرَستم که حَدیثِ خواب گویم | |
| ۲ | چو رَسولِ آفتابم به طَریقِ تَرجُمانی | پنهان ازو بِپُرسَم به شما جواب گویم | |
| ۳ | به قَدَم چو آفتابم به خَرابه‌ها بِتابَم | بِگُریزم از عِمارت سُخَنِ خَراب گویم | |
| ۴ | به سَرِ درخت مانَم که زِ اصلْ دور گشتم | به میانهٔ قشُورم همه از لُباب گویم | |
| ۵ | من اگرچه سیبِ شیبَم زِ درختِ بَسْ بُلندم | من اگر خَراب و مَستم سُخَنِ صَواب گویم | |
| ۶ | چو دِلَم زِ خاکِ کویش بِکَشیده است بویَش | خَجِلَم زِ خاکِ کویش که حَدیثِ آب گویم | |
| ۷ | بِگُشا نِقاب از رُخ که رُخِ تو است فَرُّخ | تو رَوا مَبین که با تو زِپَسِ نِقاب گویم | |
| ۸ | چو دِلَت چو سنگ باشد پُر از آتَشَم چو آهن | تو چو لُطفِ شیشه گیری قَدَح و شراب گویم | |
| ۹ | زِ جَبینِ زَعفَرانی کَر و فَرِّ لاله گویم | به دو چَشمِ ناودانی صِفَتِ سَحاب گویم | |
| ۱۰ | چو زِ آفتاب زادم به خدا که کیْقُبادم | نه به شب طلوع سازم نه زِ ماهْتاب گویم | |
| ۱۱ | اَگَرَم حَسود پُرسَد دلِ من زِ شُکر تَرسَد | به شِکایَت اَنْدَر آیم غَمِ اِضْطِراب گویم | |
| ۱۲ | بَرِ رافِضی چگونه زِ ابی قُحافه لافَم؟ | بَرِ خارجی چگونه غَمِ بوتُراب گویم؟ | |
| ۱۳ | چو رَباب ازو بِنالَد چو کَمانچه رو دَراُفتم | چو خَطیبْ خُطْبه خوانَد من از آن خِطاب گویم | |
| ۱۴ | به زبان خَموش کردم که دلِ کباب دارم | دلِ تو بِسوزد اَرْ منْ زِ دلِ کباب گویم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
با سلام. در بیت دوم این غزل لطفا واژه ” پِنهان ” را به ” بِنهان ” تصحیح فرمایند لطفا.
درود
در تصحیح استاد برگ نیسی این کلمه “پنهان” آمده است
بنهان بهتر است چون در وزن شعر هم کم و کسری ایجاد نمیکند ولی واژه پنهان معمولا با دو سیلاب تلفظ میشود که سیلاب کمتر از بنهان است
در بیت ۱۲ این غزل لطفا واژه یِ بی قحافه را اصلاح بفرمایند:
برِ رافضی چگونه، زِ بنی قحافه لافم
با سلام و تشکر از دقت نظر شما
طبق تصحیح استاد برگ نیسی اصلاح شد
بَرِ رافِضی چگونه زِ ابی قُحافه لافَم؟