غزل ۱۶۲۲ مولانا
| ۱ | تو زِ من مَلول گشتی که من از تو ناشتابم | صَنَما چه می‌شِتابی که بِکُشتی از شِتابم | |
| ۲ | تو رییسی و امیری دَم و پَندِ کَس نگیری | صَنَما چه زودسیری که زِ سیری‌اَت خَرابم | |
| ۳ | چه شود اگر زمانی بِدَهی مرا اَمانی؟ | که نه سیخ سوزد ای جان نه تَبَه شود کَبابم | |
| ۴ | چه شود اگر بسازی نَشِتابی و نَتازی؟ | نشود دِلَم نَمازی چو بِبُرد یارْ آبم | |
| ۵ | تو چه عاشقِ فِراقی چه مَلولی و چه عاقی؟ | زِ کَفِ جُزِ تو ساقی نَدَهد طَرَب شرابم | |
| ۶ | بِطَپَد دِلَم که ناگَهْ بِرَوَد به حُجره آن مَهْ | چو نهان شُد آفتابم به دو دیده چون سَحابم | |
| ۷ | به کمی چو ذَرّه‌هایم من اگر گُشاده پایم | چه کُنم وَفا ندارد به طلوعْ آفتابم | |
| ۸ | عَجَب آسْمان چه بارَد که زمینْ مُطیع نَبْوَد؟ | تو هر آنچه پیشم آری چه کُنم که بَرنتابم؟ | |
| ۹ | تو چو من اگر بِجویی به شُمارِ خاک یابی | چو تویی اگر بِجویَم به چراغ‌ها نیابم | |
| ۱۰ | نَفَسی وجود دارم که تو را سُجود آرَم | که سُجودِ توست جانا دَعَواتِ مُستَجابم | |
| ۱۱ | تو بِگُفتی‌اَم که دل را زِ جهانیان فرو شو | دلِ خود چگونه شویَم چو بِبُرد هَجْرَت آبم؟ | |
| ۱۲ | صَنَما چو من کَم آید به کَمیّ و جانْسِپاری | که زِ رَشکْ دلْ کَبابم وَ به اشکْ چون سَحابم | |
| ۱۳ | به سَحَر تویی صَبوحَم به سَفَر تویی فُتوحَم | به بَدَل تویی بِهشتَم به عَمَل تویی ثَوابم | |
| ۱۴ | تو چو بوبَکِ رَبابی به ستیزه تَنْ زَدَه‌ستی | منِ خَسته از سِتیزَت به نَفیر چون رَبابم | |
| ۱۵ | تو نه آن شِکَرجوابی که جوابِ من نیایی | مَگَر اَحْمَقَم گرفتی که سکوت شُد جَوابم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!