غزل ۱۱۳۷ مولانا
| ۱ | شُده‌‌ست نورِ مُحَمَّد هزارْ شاخ هزار | گرفته هر دو جهان از کِنارْتا به کِنار | |
| ۲ | اگر حِجاب بِدَرَّد مُحَمَّد از یک شاخ | هزار راهِب و قِسّیس بَردَرَد زُنّار | |
| ۳ | تو را اگر سَرِ کاراست روزگار مَبَر | شکار شو نَفَسیّ و دَمی بگیر شکار | |
| ۴ | تو را سَعادت بادا که ما زِ دَست شُدیم | زِ دست رفتنِ این بار نیست چون هر بار | |
| ۵ | پَریرْ یار مرا گفت کین جهان بَلاست | بگُفتَمَش که وَلیکِن نه چون تو بی‌زِنهار | |
| ۶ | جواب داد تو باری چرا زَنی تَشْنیع؟ | که پاتْ خار نَدید و سَرَت نیافت خُمار | |
| ۷ | بِگُفتَمَش که بَلی لیک هم مَگیر مرا | نِیاحَتی که کُنم وَفْق نوحه اَغْیار | |
| ۸ | چو میرِخوانِ تواَم تُرْشِ بِنْهَم و شیرین | که هر کسی بِخورَد بایِ خود زِ خوانِ کِبار | |
| ۹ | به سوزنی که دَهان‌ها بِدوخْت در رَمَضان | بیا بِدوز دَهانَم که سیرَم از گُفتار | |
| ۱۰ | ولی چو جُمله دَهانَم کدام را دوزی؟ | نِیَم چو سوزن کو را بُوَد یکی سوفار | |
| خیارِ اُمَّتْ مُحتاجِ شَمسِ تبریزند | شِکافْت خَربُزه زین غَم چه جایِ خَیر و خیار؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!