غزل ۱۱۳۸ مولانا
۱ | چه مایه رنج کَشیدم زِ یار تا این کار | بَر آبِ دیده و خونِ جِگَر گرفت قَرار | |
۲ | هزار آتش و دود و غَم است و نامَشْ عشق | هزار دَرد و دَریغ و بَلا و نامَشْ یار | |
۳ | هر آن کِه دشمنِ جانِ خوداست بِسْمِ اللّه | صَلایِ دادنِ جان و صَلایِ کُشتنِ زار | |
۴ | به من نِگَر که مرا او به صد چُنین اَرْزَد | نَتَرسَم و نَگُریزم زِ کُشتن دِلْدار | |
۵ | چو آبِ نیلْ دو رو دارد این شِکَنجه عشق | به اَهْلِ خویشْ چو آب و به غیرِ او خونْ خوار | |
۶ | چو عود و شمع نَسوزد چه قیمَتَش باشد؟ | که هیچ فَرق نَمانَد زِ عود و کُنده خار | |
۷ | چو زَخْمِ تیغ نباشد به جنگ و نیزه و تیر | چه فَرقِ حیز و مُخَنَّث زِ رُستَم و جانْدار | |
۸ | به پیشِ رُستَم آن تیغْ خوشتَر از شِکَراست | نِثارِ تیرْ بَرِ او لَذیذتَر زِ نِثار | |
۹ | شکار را به دو صد ناز میبَرَد این شیر | شکارْ در هَوَسِ او دَوانْ قِطارْ قِطار | |
۱۰ | شکارِ کُشته به خون اَنْدَرون همیزارَد | که از برایِ خدایَم بِکُش تو دیگربار | |
۱۱ | دو چَشمِ کُشته به زنده بِدان همینِگَرد | که ای فِسُرده غافِل بیا و گوشْ مَخار | |
۱۲ | خَمُش خَمُش که اشاراتِ عشقْ مَعْکوس است | نَهان شوند مَعانی زِ گفتنِ بسیار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!