غزل ۱۵۳۷ مولانا
۱ | چرا شاید چو ما شَهْ زادگانیم | که جُز صورت زِ یکدیگر ندانیم؟ | |
۲ | چو مُرغِ خانه تا کِی دانه چینیم؟ | چه شُد دریا چو ما مُرغابیانیم؟ | |
۳ | بُرو ای مُرغ خانه تو چه دانی؟ | که ما مُرغانْ دَران دریا چه سانیم | |
۴ | مَزَن بر عاشقانِ عشقْ تَشْنیع | تو را چه کاین چُنینیم و چُنانیم | |
۵ | چُنینیم و چُنان و هر چه هستیم | اسیرِ دامِ عشقِ بیاَمانیم | |
۶ | چرا از جَهلْ بر ما میدَوانی؟ | نه گَردون را چُنین ما میدَوانیم؟ | |
۷ | عَجَب نَبْوَد اگر ما را بِخایَند | که آتش دیده و پُخته چو نانیم | |
۸ | وَگَر چون گُرگْ ما را میدَرانند | چه چاره؟ چون به حُکْمِ آن شَبانیم | |
۹ | چو چَرخْ اَنْدَر زبانها اوفْتادیم | چو چَرخِ بیگناه و بیزَبانیم | |
۱۰ | حَریفِ کَهْرُباییم اَرْ چو کاهیم | نه در زندانْ چو کاهِ کاهْدانیم | |
۱۱ | نَتانَد باد کاهِ ما رُبودن | که ما زان کَهْرُبا اَنْدَر اَمانیم | |
۱۲ | تو را باد و دَمِ شَهوت رُبایَد | نه ما که کَهْرُبایِ عقل و جانیم | |
۱۳ | خَمُش کُن کاه و کوه و کَهْرُبا چیست؟ | که آنْچ از فَهمْ بیرون است آنیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!