غزل ۱۵۳۷ مولانا
| ۱ | چرا شاید چو ما شَهْ زادگانیم | که جُز صورت زِ یکدیگر ندانیم؟ | |
| ۲ | چو مُرغِ خانه تا کِی دانه چینیم؟ | چه شُد دریا چو ما مُرغابیانیم؟ | |
| ۳ | بُرو ای مُرغ خانه تو چه دانی؟ | که ما مُرغانْ دَران دریا چه سانیم | |
| ۴ | مَزَن بر عاشقانِ عشقْ تَشْنیع | تو را چه کاین چُنینیم و چُنانیم | |
| ۵ | چُنینیم و چُنان و هر چه هستیم | اسیرِ دامِ عشقِ بی‌اَمانیم | |
| ۶ | چرا از جَهلْ بر ما می‌دَوانی؟ | نه گَردون را چُنین ما می‌دَوانیم؟ | |
| ۷ | عَجَب نَبْوَد اگر ما را بِخایَند | که آتش دیده و پُخته چو نانیم | |
| ۸ | وَگَر چون گُرگْ ما را می‌دَرانند | چه چاره؟ چون به حُکْمِ آن شَبانیم | |
| ۹ | چو چَرخْ اَنْدَر زبان‌‌ها اوفْتادیم | چو چَرخِ بی‌گناه و بی‌زَبانیم | |
| ۱۰ | حَریفِ کَهْرُباییم اَرْ چو کاهیم | نه در زندانْ چو کاهِ کاهْدانیم | |
| ۱۱ | نَتانَد باد کاهِ ما رُبودن | که ما زان کَهْرُبا اَنْدَر اَمانیم | |
| ۱۲ | تو را باد و دَمِ شَهوت رُبایَد | نه ما که کَهْرُبایِ عقل و جانیم | |
| ۱۳ | خَمُش کُن کاه و کوه و کَهْرُبا چیست؟ | که آنْچ از فَهمْ بیرون است آنیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!