غزل ۵۸۱ مولانا
| ۱ | مَهِ دْی رفت و بهمن هم بیا که نوبَهار آمد | زمینْ سَرسَبز و خُرَّم شُد زمانِ لاله زار آمد | |
| ۲ | درختان بین که چون مَستان همه گیجَند و سَرجُنبان | صَبا بَرخوانْد اَفْسونی که گُلْشَن بی‌قَرار آمد | |
| ۳ | سَمَن را گفت نیلوفر که پیچاپیچِ من بِنْگَر | چَمَن را گفت اِشْکوفه که فَضْلِ کِردگار آمد | |
| ۴ | بنفشه در رُکوع آمد چو سُنبُل در خُشوع آمد | چو نرگس چَشمَکَش می‌زد که وَقتِ اِعْتِبار آمد | |
| ۵ | چه گفت آن بیدِ سَرجُنبان که از مَستی سَبُک سَر شُد؟ | چه دید آن سَروِ خوش قامَت که رفت و پایدار آمد؟ | |
| ۶ | قَلَم بِگْرفته نقّاشان که جانَم مَستِ کَف‌هاشان | که تصویراتِ زیباشان جَمالِ شاخسار آمد | |
| ۷ | هزارانْ مُرغِ شیرین پَر نِشَسته بر سَرِ مِنْبَر | ثَنا و حَمْد می‌خوانَد که وَقتِ اِنْتِشار آمد | |
| ۸ | چو گوید مُرغِ جان یاهو بگوید فاخْته کوکو | بگوید چون نَبُردی بو نَصیبَت اِنْتِظار آمد | |
| ۹ | بِفَرمودند گُل‌ها را که بِنْمایید دل‌ها را | نَشایَد دل نهان کردن چو جِلْوه‌یْ یارِ غار آمد | |
| ۱۰ | به بُلبُل گفت گُل بِنْگَر به سویِ سوسنِ اَخْضَر | که گرچه صد زبان دارد صَبور و رازدار آمد | |
| ۱۱ | جوابش داد بُلبُل رو به کَشفِ رازِ من بِگْرو | که این عشقی که من دارم چو تو بی‌زینهار آمد | |
| ۱۲ | چَنار آوَرْد رو در رَزْ که ای ساجِد قیامی کُن | جوابش داد کین سَجده مرا بی‌اختیار آمد | |
| ۱۳ | مَنَم حامِل از آن شَربَت که بر مَستان زَنَد ضَربَت | مرا باطن چو نار آمد تو را ظاهر چَنار آمد | |
| ۱۴ | بَرآمَد زَعْفَران فَرُّخ نشانِ عاشقانْ بر رُخ | بَرو بَخشود و گُل گفت اَه که این مِسکین چه زار آمد | |
| ۱۵ | رَسید این ماجَرایِ او به سیبِ لَعْلِ خندان رو | به گُل گفت او نمی‌داند که دِلْبَر بُردبار آمد | |
| ۱۶ | چو سیب آوَرْد این دَعوی که نیکو ظَنَّم از مولی | برایِ اِمْتِحانِ آن زِ هر سو سَنْگسار آمد | |
| ۱۷ | کسی سنگ اَنْدَرو بَنْدَد چو صادق بود می‌خندد | چرا شیرین نخندد خوش کِشْ از خُسرو نِثار آمد؟ | |
| ۱۸ | کُلوخ اَنْدازْ خوبان را برایِ خواندن باشد | جَفایِ دوستان با هم نه از بَهرِ نِفار آمد | |
| ۱۹ | زُلَیخا گَر دَرید آن دَم گَریبان و زِهِ یوسُف | پِیِ تَجْمیش و بازی دان که کَشّافِ سِرار آمد | |
| ۲۰ | خورَد سنگ و فرو نایَد که من آویخته شادم | که این تشریفْ آویزِش مرا مَنْصوروار آمد | |
| ۲۱ | که من منصورم آویزان زِ شاخِ دارِ اَلرَّحْمان | مرا دور از لبِ زشتان چُنین بوس و کِنار آمد | |
| ۲۲ | هَلا خَتم است بر بوسه نهان کُن دلْ چو سَنْبوسه | درونِ سینه زن پنهان دَمی که بی‌شُمار آمد |
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- The month of December has departed, and January too; come, for the spring has come, the earth is green and joyous, the time of the tulips has come. |
| ۲- See how the trees stagger and shake their hands as if drunk! The zephyr has recited a spell, so that the rosebower cannot rest. |
| ۳- The nenuphar said to the jasmine, “See how twisted together I am!” |
| The blossoms said to the meadow, “The grace of the Omnipotent has descended.” |
| ۴- The violet genuflected when the hyacinth bowed humbly, when the narcissus gave a wink, saying, “A time for taking note has come.” |
| ۵- What did the tossing willow say, that it became light-headed with drunkenness? |
| What did that fair-statured cypress behold, that it departed and returned firm of foot? |
| ۶- The painters have taken the brush, with whose hands my soul is intoxicated, for their lovely imageries have lent beauty to the grove. |
| ۷- Thousands of sweet-feathered birds seated on their pulpits are praising and reciting lauds, that the time of divulging has come. |
| ۸- When the soul’s bird says “Yā Hū!” the ringdove replies “Where, where?” |
| The former says, “Since you have not caught the scent, your portion is waiting.” |
| ۹- The roses are bidden to show their hearts; it is not seemly to hide the heart, when the unveiling of the friend of the cave has come. |
| ۱۰- The rose said to the nightingale, “Look at the green lily though it has a hundred tongues, it is steadfast and keeps its secret.” |
| ۱۱- The nightingale replied, “Go forth, be busy disclosing my secret, for this love which I possess is reckless like you.” |
| ۱۲- The plane-tree lowered its face to the vine-“Prostrate one, stand up!” The vine answered, “This prostrating of mine is not voluntary. |
| ۱۳- I am pregnant with that draught which smites at the drunkards; my inward is as fire, your outward is mere plane.” |
| ۱۴- The saffron came forth gay, the mark of lovers on its cheek; che rose pitied it and said, “Ah, this poor creature, how abject it is!” |
| ۱۵- This encounter reached the ears of the laughing-faced, ruby apple, which said to the rose, “It knows not that the Beloved is longsuffering.” |
| ۱۶- When the apple advanced this claim, that “I think well of the Lord,” to put it to the proof stones rained from every side. |
| ۱۷- Someone stoned him; if he was a true lover, he laughs; why should not Shirin laugh when pelted by Khusrau? |
| ۱۸- The throwing of clods by the fair ones is meant for calling the lover; the cruelty of lovers to one another is not a sign of aversion. |
| ۱۹- If Zulaikhã that moment tore Joseph’s shirt and collar, know that it was in sport and play that she unveiled his secret. |
| ۲۰- The apple absorbs the blow and comes not down, saying, |
| “I am happy hanging here, for this honour of being hung on high has come upon me, like Manşūr. |
| ۲۱- I am Manşūr hanging from the branch of the gallows of the All-Merciful; |
| such kissing and embracing has come upon me far from the lips of the vile ones.” |
| ۲۲- Ho, kissing is done with; hide your heart like a turnover; within the breast utter secretly the words innumerable. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!